Titanic. Po katastrofie

15 kwietnia 1912 roku doszło do jednej z największych katastrof na morzu. Statek pasażerski Titanic, uważany za niezatapialny, zatonął podczas swego dziewiczego rejsu po zderzeniu z górą lodową. Tylko jedna trzecia pasażerów znalazła się w łodziach ratunkowych, skąd zabrał ich na pokład statek pasażerski - jedyny, jaki zdołał tam dotrzeć. Pozostali pasażerowie, w liczbie 1500 - zginęli: utonęli bądź zmarli z zimna. W noc zatonięcia statku temperatura wody w północnym Atlantyku wynosiła dwa stopnie poniżej zera. W takiej temperaturze szybko dochodzi do hipotermii: serce zaczyna bić jak oszalałe, próbując utrzymać ciepło, ale zamiast tego odciąga krew z mózgu i innych narządów wewnętrznych. W takich warunkach nie można przeżyć nawet godziny. Najbardziej dramatyczne opisy o okolicznościach zatonięcia statku i o tym, co się działo potem, zamieszczał popularny ówczesny tabloid Daily Skech. Jak pisał: "Przed biurem White Star w Liverpoolu stały kobiety o bladych i wymizerowanych twarzach i czerwonych od płaczu oczach. Z dziećmi na rękach wyczekiwały tam godzinami, by przeczytać skąpe informacje o katastrofie wywieszane przez White Star". Z wody wyłowiono 306 ciał. Tylko część została zidentyfikowana. Bezimienne ofiary czekały na pochówek w Halifaksie; był to najbliższy port od miejsca zatonięcia Titanica. Wiele ofiar nie zostało zidentyfikowanych, ponieważ ich krewni nie mogli dotrzeć do Halifaksu. Pasażerowie pochodzili z różnych stron świata; wiele rodzin z Europy nie mogło tam przyjechać ze względu na brak środków. Szybko zorientowano się, że nie wszystkie zwłoki będzie można przewieźć na ląd. Pochówek na morzu wymaga, by woda miała co najmniej 180 metrów głębokości i by w całunie znajdowało się obciążenie niepozwalające wypłynąć ciału na powierzchnię. Przewidując to, kapitan statku ratunkowego zgromadził w ładowni zapas złomu. Wszystkie ciała pochowane w morzu to pasażerowie trzeciej klasy lub członkowie załogi. Przekazano je głębinom z należytym ceremoniałem, ale ich bliscy nigdy już ich nie zobaczyli. Film opowiada o tym, co się wydarzyło po katastrofie: o załodze kablowca Mackay Bennett, który wyruszył na poszukiwanie ciał ofiar, a także o zapomnianym dziś pracowniku urzędu stanu cywilnego w Halifaksie Johnie Henrym Barnsteadzie, który musiał opracować nowy system identyfikacji zwłok. Obok Barnsteada bohaterami filmu są potomkowie dwóch pasażerów Titanica: Johna Jacoba Astora, jednego z najbogatszych Amerykanów, oraz skrzypka orkiestry na Titanicu, Johna Hume'a. Dowiadujemy się, jaki wpływ miała katastrofa na losy rodzin tych dwóch ofiar.