Węgierska rapsodia

Életünket és vérkünet: Magyar rapszódia 1/Hungarian Rhapsody, Węgry/Niemcy 1978

W dworku rodziny Zsadanyich odbywa się uroczystość z okazji promocji synów właściciela na oficerów. Nieopodal socjalista Andras Baksa namawia wieśniaków do zdecydowanej walki o prawa.

Reżyseria:Miklós Jancsó

Czas trwania:95 min

Kategoria wiekowa:

Gatunek:Film/Dramat społeczny

Węgierska rapsodia w telewizji

Twórcy

  • Miklós Jancsó

    Reżyseria

Opis programu

W filmie tym znany reżyser węgierski Miklos Jancso opowiada o polityku wzorowanym na postaci Endre Zsilinszkyego. Jest to pretekst do ukazania zawiłych losów Węgier z początku XX wieku. W dworku rodziny Zsadanyich odbywa się uroczystość z okazji promocji na oficerów dwóch synów właściciela. Ojciec rodziny wykorzystuje to wydarzenie, by namawiać jego uczestników do popierania w najbliższych wyborach partii ziemiańskiej. Nieopodal odbywa się spotkanie okolicznych wieśniaków. Socjalista Andras Baksa namawia ich do zdecydowanej walki o swoje prawa. Podochoceni chłopi "atakują" uczestników przyjęcia, oblewając ich strażacką pompą. Istvan i Gabor Zsadanyi pod ochroną żandarmów udają się do zagrody Baksy. Podczas starcia Istvan zabija Baksę. Widzi to wszystko Szeles-Toth, chłop, który na początku pierwszej wojny światowej trafia pod dowództwo Istvana. Węgrzy przegrywają. Istvan rozkazuje zdziesiątkować swych żołnierzy. Nikt go nie słucha. Wybucha rewolucja. Gdy zostaje zdławiona Istvan otrzymuje propozycję objęcia posady ministra w nowym rządzie. Początkowo odmawia, ale zmienia zdanie pod naciskiem chłopów, na których czele stoi Szeles-Toth. Miklos Jancso to jeden z najbardziej oryginalnych twórców filmowych. Jego niepowtarzalny styl, graniczący momentami z manierą, spowodował, że przez jednych bywa nazywany "poetą kina stwarzającym własny świat", przez innych "niewolnikiem rytualnych form". Jego słynne, długie ujęcia, taniec kamery wokół postaci, swoisty balet i recytacje bohaterów przez długie lata były jednym ze znaków firmowych najbardziej ambitnych dokonań węgierskiej kinematografii. Zadebiutował w 1958 roku filmem "Dzwony powędrowały do Rzymu". Jego kolejne filmy to m.in.: "Światło na twarzy", "Wojenna przyjaźń", "Desperaci", "Gwiazdy na czapkach", "Cisza i krzyk", "Ożywcze wiatry", "Sirocco", "Agnus Dei", "Dopóki lud prosi" (nagroda na MFF w Cannes '72), "Elektra - moja miłość", "Węgierska rapsodia", "Allegro barbaro", Bóg się wycofuje", "Walc nad błękitnym Dunajem", "Pan dał mi w Peszcie latarnię".