Wyspy szczęśliwe

Czarno-biały film telewizyjny z doskonałą obsadą, która w dużej mierze zadecydowała o sukcesie dramatu Stanisława Brejdyganta. Jednak to nie jedyny atut perfekcyjnie zrealizowanego obrazu. Reżyser zadbał o każdy szczegół współtworzący atmosferę i klimat trzymającej w skupieniu opowieści o samotności, sensie życia i głębszych wartościach, o złudnych marzeniach i zaprzepaszczonych nadziejach. Bohaterami są małżonkowie z kilkunastoletnim stażem, ustabilizowani życiowo i zawodowo. Z pozoru tworzą udany i zgodny związek. Dorobili się ładnego mieszkania, samochodu, mogą zapewnić dobrobyt jedynemu dziecku. Mimo finansowego zabezpieczenia i wymarzonego potomka nie znajdują w małżeństwie spokoju i szczęścia. Wielka miłość, która połączyła ich przed laty i nadawała sens wspólnej egzystencji, dawno wygasła. Dziś pozostało już tylko rozczarowanie, tęsknota za utraconymi nadziejami i marzeniami. On jest lekarzem neurologiem, pracuje w przychodni, ma wielu pacjentów, rutynowo wykonuje swoje codzienne obowiązki. Coraz bardziej pogrąża się w odrętwieniu i marazmie. Chciałby odmienić swój los. I nadarza się okazja, ale czy sfrustrowany doktor potrafi wykorzystać być może ostatnią życiową szansę? Jako lekarz mógłby zawrzeć długoletni kontrakt w jednym z egzotycznych krajów, na tytułowych "wyspach szczęśliwych".