Za wielkim murem

Rodzina pana Liao od dwudziestu pokoleń uprawia ryż w Longshen, ryżowym zagłębiu Państwa Środka. Przodkowie głowy rodu już przed niemal ośmiuset laty wznieśli tarasy na ponad trzydziestu kilometrach stromych stoków Smoczego Grzbietu. Przerzucili w znojnym trudzie tysiące ton ziemi, lecz ich praca nie poszła na marne. Dziś ów niewielki rejon dostarcza blisko jedną dziesiąta produkcji chińskiego odpowiednika chleba powszedniego. Czteropokoleniowa rodzina dziadka Liao, lokalnego aktywisty partyjnego, razem mieszka i razem wychodzi na położone wysoko w chmurach poletka. Ongiś ta niemal katorżnicza robota dawała rolnikom niewiele ponad bardzo skromne utrzymanie. Ale po roku 1978 władze podjęły zdumiewającą decyzję: ziemię należącą w całości do Komunistycznej Partii Chin przekazały chłopom! Niemal z dnia na dzień zarobki przeciętnej rodziny wzrosły aż piętnastokrotnie! To wcale nie znaczy, że mieszkańcy Longshen zostali nagle, po dekolektywizacji, krezusami. Przestali być nędzarzami. Mają co jeść, stać ich na lepsze ubrania, a nawet na zakup zbytkownych, osiągalnych dotąd tylko dla wąskiego grona działaczy partyjnych dóbr, takich jak lodówka i telewizor. Zmiany w rolniczych regionach Chin, choć niemal rewolucyjne, to niewiele w porównaniu z tym, co się dzieje w miastach. Odkąd najwyżsi sternicy ogłosili, że nieważny jest kolor kota, czarny czy biały, byle by myszy łowił, dziesiątki milionów mieszkańców wsi ruszyły do miast w poszukiwaniu lepszego losu. Najbystrzejsi i najlepiej ustosunkowani zostali zgodnie z dyrektywą władz - wprost trudno w to uwierzyć! - przedsiębiorcami, a rzesze innych przybyszów zatrudniły się w założonych przez wybrańców firmach. Wśród tych drugich znalazł się Sun Feng. Marzył o bogactwie, lecz rzeczywistość okazała się mniej fortunna. Młodzieniec pracuje w branży budowlanej. Wznosi kolejne drapacze chmur w tej ogromnej, dwudziestomilionowej metropolii. Choć zarabia wielokroć więcej niż w rodzinnej wsi, czuje się zagubiony, niechętnie widziany przez rdzennych mieszczuchów.