50 lat Warszawskiej Jesieni - Mam to zagrać Maestro?

Film dokumentalny o historii Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień" ukazuje prowadzone równolegle cztery wątki, które - przeplatając się od pierwszej do ostatniej sceny filmu - najlepiej chyba oddają rolę i charakter tego festiwalu, a także jego atmosferę. Pierwszy z tych wątków to opowieści zagranicznych uczestników i gości "Warszawskiej Jesieni", a więc spojrzenie niejako z zewnątrz na festiwal i na wpływ, jaki wywierał na ludzi przyjeżdżających nań z Europy Wschodniej i Zachodniej. Wśród nich głównym bohaterem jest Węgier od lat mieszkający w Polsce, wybitny pianista, kompozytor i pedagog Szabolcs Esztenyi. Od jego opowieści o rewolucji węgierskiej, o jego własnych problemach z dalszym studiowaniem w Budapeszcie i o wyborze Polski jako nowej ojczyzny rozpoczyna się ten film. Oprócz Esztenyiego o festiwalu mówią także: Anglicy - Adrian Thomas i John Tilbury, Niemcy - Martina Homma i Reinhardt Oelschlagel, Czech Martin Smolka i Słowaczka Nadia Hreckova, a także polski Słowak, członek honorowy Związku Kompozytorów Polskich - Roman Berger, wreszcie Litwini - Ruta Gostautiene, Osvaldas Balakauskas, Bronius Kutavicius i były prezydent Litwy - Vytautas Lancbergis. Watek drugi to obraz tego festiwalu zapamiętany przez jego polskich obserwatorów, a wśród nich przez przysłowiowego Jana Kowalskiego, od wielu lat słuchacza większości koncertów festiwalowych, pamiętającego, jak wyglądały one jeszcze w latach 60. i 70. O historii festiwalu mówią też znani krytycy muzyczni i muzykolodzy - Krzysztof Droba, Andrzej Chłopecki, Grzegorz Michalski, a ich opowieści są pełne anegdot i osobistych wspomnień z najciekawszych wydarzeń warszawsko-jesiennych. Watek trzeci to historia festiwalu od jego początków opowiedziana poprzez pokazanie materiałów archiwalnych ze zbiorów Telewizji Polskiej S. A. (częściowo też z WFD, szczególnie, jeśli chodzi o pierwsze festiwale w latach 50. i 60. ).