Akademia policyjna

Pierwsza część Akademii Policyjnej, to najlepsza komedia sytuacyjna minionych lat. Naprawdę i bez przesady! Wystarczyło jedno proste zarządzenie, aby w policji powstał chaos dotąd niespotykany. Otóż burmistrz pewnego amerykańskiego miasta zniósł wszelkie istniejące ograniczenia i zezwolił na wstępowanie w szeregi policji wszystkim tym, którzy mieli na to ochotę, lecz niekoniecznie odpowiednie predyspozycje i kwalifikacje. Tak oto byli drobni przestępcy, wariaci i kobiety lekkich obyczajów pewnego dnia stają się stróżami prawa w swoim mieście. Ku ogromnemu niezadowoleniu i rozczarowaniu szefów lokalnej Akademii Policyjnej, burmistrz miasteczka liberalizuje przepisy dotyczące wymagań stawianych przyszłym słuchaczom Akademii. Okazuje się, że dobre sprawowanie i nieposzlakowana opinia nie mają już większego znaczenia, jeśli ktoś próbuje rozpocząć policyjną karierę. Tak oto chuligan i drobny złodziejaszek Carey Mahoney (Steve Guttenberg) wstępuje do Akademii w ramach programu służba za wyrok. W ślad za Mahoneym w Akademii pojawiają się inne równie ciekawe typy. Szef uczelni, komendant Lassard (George Gaynes) postanawia przeciwdziałać tej niepożądanej sytuacji. Wpada na pomysł, że będzie wspierał wszelkie, mniej lub bardziej legalne poczynania swych bezpośrednich podwładnych; porucznika Harrisa (G.W.Bailey) i pani sierżant Callahan (Leslie Easterbrook) w zniechęcaniu rekrutów do przyszłej służby. Wkrótce jednak okazuje się, że jego nawet największe wysiłki nie przynoszą najmniejszych rezultatów. Dziwny zbieg okoliczności i przysłowiowe szczęście sprzyjają rekrutom. Każda akcja, której się podejmą kończy się sukcesem. Wprawdzie stosowane przez nich metody mogą budzić pewne obawy, jednakże dla władz miasta nie liczy się taktyka, lecz skuteczność.