Antyfonie Odcinek 16 - Izabela Dłużyk/Maciej Wirmański

Streszczenie odcinka

Izabela Dłużyk urodziła się 7 maja 1989 roku w Gdańsku. Od urodzenia jest osobą niewidomą. Jak sama przyznaje, może właśnie to wykształciło u niej szczególną wrażliwość na dźwięk. Już w dzieciństwie zaczęła przejawiać zainteresowanie przyrodą, zwłaszcza ptakami i ich głosami. Stopniowe poznawanie dźwiękowego bogactwa natury wkrótce przerodziło się w pasję nagrywania, nie tylko ptaków, lecz także innych zwierząt i odgłosów przyrody. Jednocześnie coraz głębsze wnikanie w świat ptaków zaowocowało fascynacją pewną szczególną ich grupą - papugami, z którymi obecnie dzieli swoje życie. Podczas studiów wyższych, po latach nagrywania o charakterze wyłącznie amatorskim, Izabela rozpoczęła pracę na w pełni profesjonalnym sprzęcie, z wykorzystaniem mikrofonu specjalnie dostosowanego do rejestrowania odgłosów przyrody. Jak sama mówi, nagrywając przyrodę, usiłuję uchwycić jej piękno, jej subtelną muzykę i delikatny głos. Usiłuję zrozumieć jej tajemnicę: tajemnicę życia tego nieopisanego skarbu, który dzielimy ze wszystkimi stworzeniami, tajemnicę ulotnych chwil, smutku i nadziei, które przynoszą nam zmieniające się pory roku Jestem wdzięczna przyrodzie za to wszystko, czego mnie ze swojej mądrości nauczyła, dlatego bardzo się cieszę, że dzięki moim nagraniom mogę chociaż w niewielkim stopniu dzielić się jej pięknem. Na działaniach i refleksji wokół szeroko rozumianego field recordings nastawia się również Maciej Wirmański, założyciel i kurator kasetowego labela Szara Reneta, który wcześniej dał się poznać jako niezależny krytyk i twórca kultowego bloga Kultura Staroci. Podejście Wirmańskiego do field recording jako strategii tworczej i działalności praktycznie o programowym charakterze ma wymiar konceptualny. Rejestracje z poszczególnych lokacji są swoistymi kapsułami pamięci historycznej i zapisami osobistego trwania artysty - badacza - field recordera. Richard Allen w krótkim tekście dla A Closer Listen opisuje jego dwa fundamentalne wydawnictwa, dwa (pierwsze?) zestawy Dawnych Żydowskich Cmentarzy. Pierwszy z nich wydany został w kwietniu 2017 roku, drugi w czerwcu 2018 roku. To w obu przypadkach całościowe kompozycje, oscylujące między field recordingiem oraz muzyką spod znaku drone/noise/ambient. Oba wydawnictwa zasługują na pogłębioną analizę, w tym miejscu wystarczy napisać, że Szara Reneta trzyma się konsekwentnie idei poświęcania jednej strony kasety jednej lokalizacji, rozbijając na drugim wydawnictwie pojedynczą ścieżkę na mniejsze całostki, które z jednej strony pokazują warsztat, a z drugiej odpowiadają dwóm komponentom projektu. Allen słusznie podkreśla, że to właśnie same nagrania terenowe stanowią w obu przypadkach punkt wyjścia dla całości, którą spina konceptualny zamysł wejścia w złożone relacje między dźwiękiem oraz pamięcią.