Antyfonie Odcinek 17 - Wojciech Bąkowski

Streszczenie odcinka

Wojciech Bąkowski jest jednym z bardziej enigmatycznych i wymykających się próbom sztywnej kategoryzacji artystów działających na styku sztuk wizualnych, muzyki i performance. Dodatkowo, jako poeta tworzy (podobnie do Marcina Pryta, choć w odmienny sposób) swój własny idiom poetycki, w którym recyklingowym zabiegom zostają poddane elementy codziennej i nierzadko subkulturowej polszczyzny, onirycznych skojarzeń, językowych natręctw i automatyzmów. Granicząca z ubóstwem środków wyrazu asceza to znak rozpoznawczy poczynań Bąkowskiego na płaszczyźnie plastycznej (jako autora mikrorysunków wykonywanych długopisem na taśmie filmowej), poetycko - tekstowej (co nie przeszkadza krytykom porównywać go do m.in. Mirona Białoszewskiego) i najbardziej nas interesującej, czyli muzycznej. W 2011 roku otrzymał nagrodę Paszport Polityki za sztukę będącą oryginalnym połączeniem brutalności i liryzmu, za nadanie nowego, ciekawego sensu pojęciu artysta multimedialny. Bąkowski jest żywo zaangażowany w działalność takich zespołów jak KOT (od 2014) i udziela się jako lider Czykity i Niwei (nagrania tego drugiego zespołu okazały się na tyle interesujące dla Bocian Records, jednej z czołowych polskich wytwórni płytowych skupiających się na muzyce eksperymentalnej, że jej właściciel i kurator Grzegorz Tyszkiewicz zdecydował się na opublikowanie siedmiocalowego singla Niwei. Zespół Kot, którego jest założycielem, liderem i wokalistą, prezentuje muzykę alternatywną, połączoną z poezją i audioperformance. Cechą charakterystyczną zespołu jest posługiwanie się magnetofonami kasetowymi, których muzycy używają jak instrumentów. Rytmiczna melorecytacja wokalisty do akompaniamentu magnetofonów pozwala zaklasyfikować ten rodzaj muzyki do postrapu z elementami cold wave i swobodnych cytatów z alternatywnego rocka. Jeszcze inny rodzaj ironicznego podejścia do konwencji prezentuje nowa płyta artysty wydana przez warszawskie Dunno, czyli Jazz Duo. Jest to rodzaj konfrontacji z muzyką - generycznym, swoistym idealnym tłem, skonwencjonalizowaną elektroniczną formą budzącą skojarzenia z przemysłowo generowanym muzakiem. Bąkowski to osobowość silna i emanująca charakterystyczną, nieco mroczną i zdystansowaną energią. W programie będziemy wykorzystywać zarówno jego własne filmowe dokonania artystyczne, w tym prace non - camerowe budzące skojarzenia i porównywane do Juliana Antonisza, klipy zespołów, w których się udziela, a także zaimprowizowane przez nas elementy akcji - działając w pełnym sprzężeniu z twórcą, a zarazem utrzymując spójność z dotychczasową.