Arlington - pole chwały

Polerowanie butów tak, by raziły oczy lustrzanym błyskiem, zająć może i osiem godzin - zwłaszcza u nowicjuszy. Weterani służby wartowniczej radzą sobie z tym trudnym zadaniem lepiej. Zostaje im dość czasu, aby opalić zapalniczką wszelkie nitki wystające niechlujnie z munduru na ćwierć milimetra. Warto też przed wyjściem na służbę starannie obejrzeć guziki. Nie mają prawa być przekrzywione. Oko doświadczonego podoficera dostrzeże każdy błąd, z fatalnymi dla niedbalucha konsekwencjami! Wreszcie, po długich przygotowaniach, starannie ogoleni, ostrzyżeni zgodnie z wymogami regulaminu, odprasowani, wypucowani żołnierze z lśniącą bronią mogą ruszyć na posterunek... Najsłynniejszy cmentarz wojskowy Ameryki, kamienny ogród o powierzchni ponad dwustu pięćdziesięciu hektarów, jest dobrze znany kinomanom i telewidzom. Na jego zielonych błoniach, pośród ustawionych w regularnym ordynku białych krzyży, obok Grobu Nieznanego Żołnierza, rozgrywało się wiele podniosłych, dramatycznych i wzruszających scen nakręconych ręką mistrzów kamery. Dokumentaliści National Geographic przedstawiają dzieje i dzień powszedni cmentarza, ukazują uroczyste ceremonie i niedostępne oczom postronnych kulisy nekropolii. Pierwsze pochówki na terenie Arlington, prywatnej posiadłości wykupionej przez rząd Stanów Zjednoczonych, rozpoczęły się po wojnie secesyjnej. Cmentarz nie miał wówczas dzisiejszego, uroczystego statusu. Grzebano tam bezimienne ofiary bratobójczych zmagań oraz ubogich. Cmentarz znalazł się w centrum uwagi w 1899 roku, kiedy pochowano na nim stu pięćdziesięciu marynarzy - ofiary eksplozji i zatonięcia pancernika "Maine". W 1909 roku w Arlington spoczął prezydent Taft. Ponad pół wieku później na cmentarzu odbył się pogrzeb zabitego w zamachu prezydenta Kennedy`ego. Jak obliczyli znawcy, liczba turystów odwiedzających nekropolię wzrosła z miliona do dziewięciu milionów rocznie. Przybysze kierują swe kroki przede wszystkim do mauzoleum Kennedy`ego i do Grobu Nieznanego Żołnierza.