Baron cygański

"Baron cygański" - operetka w trzech aktach zainspirowana opowiadaniem Maurycego Jokaya "Saffi", nieśmiertelne dzieło Johanna Straussa syna z 1885 r., miało być początkowo operą. Przynajmniej z taką intencją pisał je Strauss, licząc, że spektakl zostanie wystawiony na scenie Hofoper. Trochę zakulisowym działaniom librecisty Ignaza Schnitzera przypisać należy fakt, że "Baron" trafił ostatecznie, ku rozgoryczeniu kompozytora, na scenę operetkową. Znakomite przyjęcie operetki, która miała swoją wiedeńską premierę w przeddzień 60. urodzin Straussa, szybko zatarło pierwotne niezadowolenie muzyka, opromieniając go aurą kolejnego sukcesu. Arię "Wielka sława to żart" czy walca "Ach, co za blask" nucą kolejne pokolenia melomanów do dzisiaj. "Baron cygański" doczekał się też kilku ekranizacji. Zmarły w 1993 r. austriacki reżyser i scenarzysta Arthur Maria Rabenalt dwukrotnie przenosił go na ekran. Po raz pierwszy dokonał tego w 1954 r., ponownie sięgnął po tę operetkę w 1975 r., realizując pełen rozmachu muzyczny film dla telewizji niemieckiej. Do udziału w nim zaprosił śpiewaków niemieckich, austriackich i amerykańskich. Połowa XVII w. Po wielu latach wraca do rodzinnego majątku syn dawnego wojewody, Sandor Barinkay, i odzyskuje prawo własności do rodowych ziem. Niezadowolony z takiego obrotu wydarzeń bogaty handlarz świń Kalman Żupan, ktory od dawna myślał o przejęciu ziem Barinkaya, teraz postanawia wydać za młodego dziedzica swoją piękną córkę Arsenę. Ta jednak kocha biednego Ottokara. Oświadcza więc Sandorowi, że wyjdzie za niego dopiero wtedy, gdy zdobędzie on tytuł barona. Kiedy jednak Sandor przekonuje się, że Arsena spotyka się z innym, rezygnuje ze starań o jej rękę. W obozie Cyganów poznaje młodą Cygankę Saffi i to ją obdarza uczuciem. Zyskuje też tytuł "cygańskiego barona". Idąc za wskazaniami starej Cyganki Czipry odnajduje również zakopany skarb. Ale droga do szczęścia jeszcze przed nim daleka.