Był sobie Sarkozy

Od początku swojej prezydentury Nicolas Sarkozy nie schodzi z pierwszych stron gazet i nie jest to wyłącznie kwestia pełnionego przezeń urzędu. To bodaj pierwszy polityk francuski, który dla osiągnięcia celu nie waha się sięgać po marketing polityczny, a siebie i swój program traktować jak markę handlową. Co dzień przedstawia więc wyborcom nową opowieść - bądź jako polityk, bądź jako osoba prywatna - ponieważ wie, że tylko w ten sposób przykuje uwagę opinii publicznej. Medialną pożywką są nie tylko oficjalne wizyty czy spotkania, ale i wydarzenia rodzinne: burzliwe rozstanie z poprzednią żoną, rozwód, romans z piękną modelką i piosenkarką Carlą Bruni, prezydencki ślub, a wreszcie perypetie kilkorga prezydenckich latorośli. Każde pojawienie się prezydenta przebiega według przygotowanego scenariusza, a nad wszystkim czuwa Franck Louvrier, szef biura prasowego Pałacu Elizejskiego. To on decyduje, kiedy reporterzy mogą fotografować i filmować, kto zwykle przedstawiciel dużej stacji telewizyjnej - zostanie dopuszczony w pobliże głowy państwa, choć oczywiście materiał będzie później dostępny dla wszystkich. Prezydencki wizerunek kształtują w pierwszej kolejności specjaliści od marketingu politycznego, tacy jak Jacques Seguela, którzy podpowiadają politykom, jak się przedstawić wyborcom, jak zamknąć swój program w kilku sloganach. Sarkozy sam jednak decyduje o wielu sprawach. Wcześniej np. to dziennikarze wybierali temat dnia, a następnie prosili polityków, czasem również prezydenta, o komentarz do bieżących wydarzeń. Sarkozy odwrócił kolejność. Sam oświadcza: To będzie tematem dnia. Nadaje tempo i ton. Niektórzy zadają sobie pytanie, czy w budowaniu jego wizerunku nie posunięto się za daleko. Przykładem może być zdjęcie Sarkozy'ego na koniu, ostatnie, jakie opublikowano przed pierwszą turą wyborów wyreżyserowane w najdrobniejszych szczegółach. To jedno zdjęcie zainspirowało Oliviera Duhamela i Michela Fielda do napisania książki "Starkozysme".