Czarny Piotruś

"Czarny Piotruś" należy do najlepszych filmów tzw. czeskiej nowej fali, wywodzącej się z tradycji jej głośnej francuskiej poprzedniczki i osiągnięć dokumentalistów. Właściwie nie ma tu fabuły: opowieść toczy się jakby od przypadku do przypadku, składa się z luźnych epizodów - czasem zabawnych, czasem monotonnych, ale prawdziwych jak samo życie. Bohaterowie są mało atrakcyjni, banalni, grani przy tym przez aktorów niezawodowych, całkowicie pozbawionych charakteryzacji, a nawet odzianych we własne ubrania, przez co są bardziej autentyczni i łatwiej wpisujący się w tło życia codziennego. 16-letni Piotr pracuje w sklepie samoobsługowym. Zajęcie to nie sprawia mu żadnej satysfakcji, ale tak zadecydował jego ojciec, który uznał, że chłopak powinien wreszcie zarabiać na siebie i poznać, co to jest praca. Pierwsze powierzone mu zadanie - śledzenie złodziei sklepowych - Piotr wykonuje nader nieporadnie. Po południu spotyka się na pływalni z Pavlą, dziewczyną, którą darzy pierwszym nieśmiałym uczuciem. Wieczorem idzie z nią i dwoma kolegami na tańce. Tańczy bardzo kiepsko, ale usiłuje stanąć na wysokości zadania. Gdy upija się dla kurażu, dostaje mdłości, a Pavla odchodzi ze swym poprzednim wielbicielem. Następnego dnia Piotr znów zgłasza się do pracy. Z ukrycia obserwuje go ojciec, który chce się przekonać o zaradności syna.