Czy psy wyczuwają raka?

W 1978 r., gdy Gill miała 19 lat, zauważyła na nodze niewielki pieprzyk. Nie zwracałaby na niego uwagi, gdyby nie jej maleńka suczka Trudy, która przechodząc koło Gill za każdym razem zawzięcie lizała ten pieprzyk. Gill próbowała ją odpędzić, ale pies uparcie wracał i zaczynał lizać od nowa. Zaskoczona dziewczyna postanowiła wreszcie zasięgnąć porady lekarza. Ten stwierdził, że niepozorny pieprzyk to czerniak złośliwy, jedna z najgroźniejszych postaci raka. Szybko usunięto pieprzyk ze znacznym fragmentem tkanki dookoła niego. W przeciwnym razie Gill wkrótce by umarła. Suczka uratowała jej życie. Czy psy, obdarzone przez naturę znakomitym węchem, co najmniej 10 tysięcy razy czulszym od ludzkiego, faktycznie są w stanie wywęszyć raka? Czy można je wykorzystywać do wykrywania tej choroby we wczesnych jej stadiach? Niezwykłe przypadki odnotowane w medycynie, takie jak przypadek Gill, sugerują, że jest to możliwe. Grupa naukowców z Cambridge University pod kierunkiem dr Barbary Sommerville, zaintrygowanych tymi doniesieniami, postanowiła to sprawdzić, chociaż większość środowiska medycznego podchodziła bardzo sceptycznie do takich doniesień. Badacze z Cambridge przez 15 lat zbierali fundusze na badania, które mają udowodnić, że psy potrafią wywęszyć raka prostaty. Nowotwór ten zabija rocznie na świecie ponad 200 tys. mężczyzn. Dzięki badaniu odbytu oraz biopsji i badaniom histopatologicznym można oczywiście jednoznacznie stwierdzić, czy ktoś cierpi na ten rodzaj raka, ale wielu mężczyzn, na myśl o krępującym badaniu i związanym z tym bólu, w nieskończoność odkłada wizytę u lekarza. Uproszczenie metody badań zapobiegłoby wielu śmiertelnym przypadkom. Psy miałyby rozróżniać chorych na raka prostaty od zdrowych, wąchając ich mocz. Do tej pory stosowano w tym celu opracowane na Uniwersytecie Stanforda w latach 80. badanie krwi polegające na oznaczaniu poziomu antygenu sterczowego. Okazało się jednak ono nieprecyzyjne, gdyż poziom antygenu wzrastał także przy innych schorzeniach.