Daleko od Fidela

Zaledwie sto osiemdziesiąt kilometrów dzieli Hawanę od wybrzeży Florydy. Sto osiemdziesiąt kilometrów drogi do innego świata i do lepszego życia. Taki dystans, przy odrobinie szczęścia, można przebyć nie tylko motorówką, ale choćby i na tratwie. Exodus Kubańczyków do Stanów Zjednoczonych trwa od wielu lat. Najpierw umykali z wyspy tak zwani gusanos, których Castro nazywał zdrajcami, potem wypędzeni w 1980 roku marielitos, następnie balseros podejmujący wielkie ryzyko morskiej podróży na skleconych z desek i beczek pontonach. Obecnie do Stanów Zjednoczonych emigrują uchodźcy polityczni, którzy po długich staraniach otrzymali legalny status, a także szczęściarze, którym udało się trafić właściwy los w loterii wizowej organizowanej przez obydwa państwa. Niektórzy, lepiej sytuowani i nie mogący przedstawić dowodów, że byli prześladowani przez reżim, wyjeżdżają do wymarzonej Ameryki z wizą turystyczną lub nielegalnie przekraczają granicę Stanów z Meksykiem. O dziwo, rząd komunistycznej Kuby popiera masowe wyjazdy swych obywateli. Ostro protestuje, gdy wyznaczona przez Amerykanów kwota imigracyjna wynosząca sto tysięcy osób nie jest wykorzystana. Sto tysięcy! Nic dziwnego, że w Miami przybysze z kolejnych fal uchodźców i legalnych emigrantów stanowią już sześćdziesiąt procent mieszkańców miasta, które jeszcze niedawno, bo w latach sześćdziesiątych minionego wieku, było cichym kurortem. Dziś jest wielką metropolią. Niestety, początki pobytu w wielkim, nieznanym mieście stawiają przed Kubańczykami ciężkie wyzwania. Czeka ich szok kulturowy. Przybysze muszą jak najszybciej zapomnieć o znanym sobie od lat systemie centralnego rozdawnictwa powszechnej, z wyjątkiem szczególnie zasłużonych towarzyszy, biedy. Powinni za to jak najszybciej poznać realia gospodarki rynkowej. Bez ich znajomości, bez kapitału i znajomości angielskiego - choć to ostatnie nie jest w mieście Latynosów najważniejsze - życie w wymarzonej Ameryce nie jest łatwe. A najgorsza jest rozłąka z pozostawioną w ojczyźnie rodziną.