Dekalog pewnej aktorki, czyli Stasia Celińska

Portret aktorki, laureatki Wielkiego Splendora w 2001 roku, wyłaniający się z jej bardzo szczerych zwierzeń oraz opowieści przyjaciół i rodziny. W rozmowie prowadzonej w domowym zaciszu Stanisława Celińska formułuje dziesięć prywatnych przykazań, najważniejszych życiowych zasad, którym stara się być wierna. Artystka bardzo szczerze mówi o swoim życiu prywatnym i karierze. O dokonywanych wyborach, błędach, trudnych chwilach, bolesnych doświadczeniach, o cenie, jaką musiała zapłacić za niektóre decyzje. Dziesięć osobistych przykazań określa jej najważniejsze wartości - jako kobiety, aktorki, matki. Wyraża je w krókich hasłach, takich jak czekać, być spokojnym, kochać, pamiętać o tym, że robiło się błędy, pracować, wierzyć w opatrzność i Boga. Następnie rozwija te myśli, odwołując się do zdarzeń z własnych przeżyć. Opowiada m.in. o dzieciństwie, które było biedne i raczej pozbawione ciepłych uczuć; o najważniejszych miłościach jej życia, m.in. do Andrzeja Seweryna, o nieudanym małżeństwie; o tym, jak zaczęła pić i jak popadła w nałóg, jakie były przyczyny i skutki nadużywania alkoholu i jak udało jej się wyjść z uzależnienia. Wiele miejsca poświęca także opowieściom o dzieciach, o wielkiej i mądrej miłości, którą starała się je obdarzyć, o szacunku, z jakim zawsze je traktowała, oraz o przyjaźni, która ich łączy. Mówi również o pracy, o aktorstwie bez którego nie potrafiłaby żyć. O Stanisławie Celińskiej - kobiecie i aktorce - pięknie mówią Andrzej Wajda, Andrzej Seweryn, Erwin Axer, Jerzy Satanowski. Nie zabraknie także wypowiedzi syna i córki artystki. Ilustracją są fragmenty filmów i spektakli teatralnych: "Krajobraz po bitwie", "Noce i dni", "Podejdzie taki pod sam dom i... ", "Bachantki" oraz piosenki w wykonaniu artystki: "Ptakom podobni", "Uśmiechnij się", a także "Modlitwy" Bułata Okudżawy.