Długie łodzie wikingów

Rolfe, najstarszy syn Kroka, znakomitego budowniczego łodzi wikingów, wraca z zamorskiej podróży, w czasie której popadł w konflikt z mauretańskim księciem El Mansuhem. El Mansuh od lat bezskutecznie poszukuje ogromnego dzwonu świętego Jakuba wykonanego ze złota zrabowanego w Bizancjum przez krzyżowców. Podejrzewa, że Rolfe zna miejsce ukrycia niezwykłego skarbu. Młody wiking, który faktycznie natknął się na nie przypadkowo, postanawia zorganizować wyprawę w celu zdobycia dzwonu. Gdy Krok odmawia mu łodzi, zuchwały młodzieniec kradnie wspaniałą łódź pogrzebową króla Haralda, dopiero co ukończoną przez ojca. By zagwarantować sobie bezpieczeństwo, bierze jako zakładniczkę królewską córkę, Gerdę, w której kocha się jego młodszy brat, Orm. Wraz z bratem i załogą wikingów Rolfe wypływa w morze. Podczas gdy rozgniewany Harald szykuje flotę, mającą udać się w pościg, Rolfe i jego ludzie rozbijają się u wybrzeży Mauretanii i wpadają w ręce El Mansuha. Mężczyźni zostają uwięzieni, Gerda trafia do książęcego haremu. Wikingowie uciekają, ale zostają ponownie schwytani i skazani na śmierć. Aminah, żona El Mansuha, przekonuje jednak męża, że bez Rolfe nigdy nie zdobędzie dzwonu. Książę nakazuje swym jeńcom zawieźć się do miejsca jego ukrycia. Po udanej wyprawie wikingowie i Maurowie wracają ze zdobyczą do mauretańskiej stolicy, dokąd tymczasem dotarł król Harald ze swymi ludźmi. Między siłami El Mansuha i przybyszami z Północy wywiązuje się zacięta bitwa o bezcenny skarb.