Długoletni towarzysz

3 grudnia 1981 roku "New York Times" opublikował artykuł o nowej odmianie raka, atakującej głównie homoseksualistów. Raport wywołuje poruszenie w środowisku nowojorskich gejów. Wśród nich jest młody prawnik Fuzzy, para Paul i Howard, sąsiedzi siostry Fuzzy'ego, Lisy, szastający forsą David i jego partner, Sean oraz ich przyjaciele: Willy i John. Jeszcze tego samego dnia Howard dostaje rolę w telewizyjnym serialu, którego scenarzystą jest Sean. Czas mija i tajemniczy "rak homoseksualistów" przestaje być tylko groźbą. W kwietniu 1982 John trafia do szpitala z nietypowym zapaleniem płuc. Przyjaciele są przybici. Po raz pierwszy otwarcie rozmawiają o AIDS. Niepokoi się zwłaszcza Willy, ale i Sean wyznaje Davidowi swoje lęki. Najbardziej jednak prześladuje bohaterów filmu nie tyle obawa przed AIDS, ile lęk przed samotnością, życiem z dala od swoich najbliższych. 17 czerwca 1983 roku David wydaje huczne przyjęcie z okazji pierwszego gejowskiego pocałunku, który pokazano na ekranach telewizorów. Wcześniej Howard dostaje rolę pierwszego ewidentnego homoseksualisty w całej historii seriali telewizyjnych. Scenarzysta Sean ma ogromną satysfakcję. Atmosfera, jaka panuje wśród przyjaciół, nie jest jednak zbyt radosna. Nie potrafią nie myśleć o AIDS. Sean obawia się, czy nie jest zarażony. 7 września 1984 Paul zostaje skierowany do szpitala w związku z niepokojącymi zmianami w mózgu. Także stan zdrowia Seana pogarsza się coraz bardziej. Rok później Howard traci pracę w telewizji z powodu podejrzeń, że jest nosicielem wirusa HIV. W styczniu 1986 umiera Sean. Fuzzy i David wspólnie przygotowują nekrolog. Zdecydowali, że określą Davida mianem długoletniego towarzysza zmarłego. W następnym roku umiera David. Przyjaciele zmarłych zapominają o wspólnych zabawach, dyskotekach, wypadach za miasto. Obecny ich czas wypełniają ceremonie żałobne, wizyty w szpitalach, wiece protestacyjne i ochotnicza praca na rzecz chorych. Towarzyszy im jednak nadzieja, że w końcu zostanie wynalezione remedium na potworną chorobę.