Drukarze

Pierwsza część filmu opowiada o genezie i pierwszych próbach powołania niezależnego ruchu wydawniczego w Polsce. Cofamy się do czasów wojny i wykładów profesora Władysława Bartoszewskiego na KUL na początku lat 70. Wykłady te zainspirowały studentów tegoż uniwersytetu do zdobycia narzędzi pozwalających drukować w warunkach całkowitej wolności. Przy okazji autorzy filmu opisują środowisko studentów Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz rzeczywistość tamtego okresu (Władysław Bartoszewski - "Na czym polega socjalizm"). Dalej film relacjonuje dyskusje wokół ściągnięcia do Polski pierwszego powielacza oraz związane z tym perypetie. Gdy już powielacz znalazł się w Polsce w marcu 1976 roku, rychło okazał się jednym z najbardziej użytecznych urządzeń. Wkrótce zaczęto na nim drukować "Biuletyny Informacyjne KOR" i pierwsze numery "Zapisu". Z czasem powielacz przekazano do Warszawy, a do Lublina trafił większy i wydajniejszy. Uruchomiono w ten sposób prawdziwą lawinę niezależnego ruch wydawniczego, do Polski trafiało coraz więcej powielaczy. Zjawisko to opisywane jest przez historyków jako "rewolucja powielaczowa". Ilustrację wypowiedzi do kamery głównych bohaterów tamtych wydarzeń stanowi prezentacja podstawowych technik drukowania: od prostego przepisywania na maszynie ("samizdat") aż po pracę na pierwszym, jeszcze dość prymitywnym powielaczu.