Dwie godziny

Jeden z pierwszych i zarazem najciekawszych polskich filmów powojennych - studium Polaków w pierwszych dniach po wyzwoleniu. Tytułowe dwie godziny są ze wszech miar wyjątkowe - to pierwsze godziny w wolnej Polsce. Koniec koszmaru wojny, początek powrotów do miejsc, których już nie ma i niekończącego się czekania na tych, którzy już nie wrócą. Na powracających i oczekujących dzielą się też bohaterowie filmu Wohla i Wyszomirskiego. Marek (Jerzy Duszyński), który ze swoją dziewczyną Weroniką (Danuta Szaflarska) dociera do domu rodzinnego i odkrywa tam tylko gruzy. Lekarz, który wciąż opatruje rany ofiarom wojny i jego kochanka, przed wojną zaręczona z Markiem. Szewc (Jacek Woszczerowicz), dla którego wojna nie skończy się już nigdy, bo traumatyczne wspomnienia z obozu śmierci nie pozwalają mu cieszyć się z tego, że przeżył. Jest i były kapo (Władysław Hańcza) oraz jego żona Marta (Wanda Łuczycka), która brzydzi się mężem zdrajcą. Wszyscy oni przeżyli; dostali drugie życie, które teraz próbują zacząć od nowa, bo nic już przecież nie będzie tak samo. Ale nic nie będzie też wybaczone. Dlatego kiedy szewc rozpozna swego dawnego oprawcę, dojdzie do tragedii Film Wohla i Wyszomirskiego to przykład znakomitego połączenia kina zaangażowanego z artystycznym. Dla tragicznej tematyki, ubranej w obyczajowy dramat, reżyserzy znaleźli nowatorską formę. "Dwie godziny" powstały zgodnie z założeniami koncepcji utożsamiającej czas filmowy z rzeczywistym. Dzięki szerokiemu zastosowaniu środków ekspresjonistycznych nastrój filmu nawiązuje do pełnego obsesyjnego niepokoju malarstwa Edwarda Muncha. "Dwie godziny" były ostatnim i zarazem jedynym powojennym filmem Aleksandra Zelwerowicza (w filmie gra byłego sąsiada Marka), jednego z najwybitniejszych artystów ubiegłego stulecia.