Dworzec

Stanisław Jasiński od wielu lat jeździ po kraju, fotografując i opisując "zmierzch epoki pary" na polskich kolejach. Utrwala na kliszy i kartkach papieru nieczynne linie i małe, zapomniane przez wszystkich stacje tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. Zbiera opowieści miejscowych o tym, jak kiedyś funkcjonowały te linie kolejowe, jak bardzo ożywiały okolicę, stanowiąc najważniejszy i często jedyny kontakt ze światem. Stacje zapewniały ludziom pracę na miejscu i możliwość dojazdów do pracy czy szkoły w innych ośrodkach, dawały poczucie przynależności do większej społeczności, były źródłem prestiżu i dumy. Dziś w wielu takich miejscach tory rozebrano lub porosły je chwasty, a dawny personel stacji i załogi pociągów z nostalgią wspominają czasy, gdy parę razy dziennie zatrzymywały się tam składy wagonów ciągnionych przez sapiące lokomotywy. Szczególnie dużo takich opuszczonych stacji znaleźć można na Mazurach i w Bieszczadach. Pustoszeją tamtejsze miasteczka i wsie, a wraz z nimi również miejscowe stacje kolejowe. Nierentowne linie się likwiduje i zamiast romantycznego pociągu pojawia się prozaiczny pekaes. Tak jest np. w Węgorzewie czy w Kruklankach. Dworcowe budynki często popadają w ruinę. W najlepszym przypadku mieszkają w nich rodziny dawnych pracowników kolei, ale ich los bywa niepewny. Z powodu absurdalnych przepisów lub bezduszności urzędników lokatorzy w wielu przypadkach nie mogą bowiem wykupić domów na własność i żyją w nich z dnia na dzień. Jeszcze gorzej, gdy zostają siłą wykwaterowani, a później z bólem obserwują postępującą degrengoladę swych niedawnych domostw. "Każdy z nas ma swój dworzec główny gdzieś w świecie. Jeden z dworców zawsze jest dla nas tym najważniejszym, do którego chcemy wracać choćby z najdalszej podróży. Tym bardziej przykro, jeśli po powrocie okazuje się, że na miejscu już nic nie zostało". Na taki scenariusz nie zgadza się jednak grupka byłych kolejarzy z Węgorzewa. Dbają o budynek stacji, odszykowali parę wagonów. Najtrudniej im będzie poradzić sobie z lokomotywą, ale węgorzewscy pasjonaci kolei nie zniechęcają się. Głęboko wierzą, że na tamtejszą stację tak jak kiedyś zaczną znów wjeżdżać pociągi. Film dokumentalny, 30 min, Polska 2006 Scenariusz i reżyseria: Waldemar Karwat Zdjęcia: Jacek Kordel