Dziewczyna i śmierć

Nagore Laffage miała dwadzieścia lat. Śmierć dziewczyny, zamordowanej w lipcu 2008 roku podczas słynnego święta ku czci świętego Fermina w Pampelunie, wstrząsnęła hiszpańskim społeczeństwem i na długi czas zdominowała doniesienia medialne. Zabójcą Nagore, studentki szkoły dla pielęgniarek był José Diego Illanes, 27-letni wówczas psychiatra, pracownik miejscowej kliniki uniwersyteckiej. Jego proces, który odbył się w listopadzie 2009 roku, był pierwszym w historii relacjonowanym przez hiszpańskie media. Cały kraj patrzył, jak oskarżony uczestniczy w rekonstrukcji zdarzeń, ponownie biorąc do ręki tasak, który półtora roku wcześniej podniósł na swą ofiarę. Pomimo brutalności swego czynu, Illanes nie został uznany winnym morderstwa. Sąd wziął pod uwagę psychiczną niestabilność mężczyzny i obarczył go odpowiedzialnością jedynie za "spowodowanie śmierci" Nagore. Z wyrokiem tym nie mogli pogodzić się przyjaciele i krewni dziewczyny, którzy już wcześniej demonstrowali swoją rozpacz po śmierci dziewczyny. Przyglądając się rozwojowi sytuacji, reżyserka Helena Taberna postanowiła nakręcić film o tragicznym incydencie. Początkowo miała to być produkcja fabularna, inspirowana jedynie zabójstwem i procesem. Kiedy jednak zaczęła przeprowadzać wywiady z rodziną Nagore, jej koleżankami ze studiów, dyrektorem szkoły pielęgniarskiej, policją z Nawarry i uczestnikami dochodzenia, zdecydowała się zrealizować obraz dokumentalny, swoisty "pas transmisyjny wsparcia, jakie otrzymało wołanie o sprawiedliwość", jak ujęła to sama Taberna. Prawdziwym bohaterem "Dziewczyny i śmierć" staje się matka zamordowanej, Asunción Casasola. Jej powszedni dzień, walka o sprawiedliwość i próba wypełnienia życia po utracie najbliższej osoby, z uwagą i szacunkiem obserwowało oko kamery. Ukazując żal, smutek i gorycz bliskich ofiary, "Dziewczyna i śmierć" staje się przyczynkiem do refleksji nad przemocą obecną we współczesnym społeczeństwie.