Erdogan - studium żądzy władzy

15 lipca 2016 roku prezydent Recep Tayyip Erdogan i cały kraj przeżyli piąty wojskowy zamach stanu w historii Turcji. Żołnierze zajęli strategiczne pozycje. Nie wahali się otwierać ognia w stronę cywili, którzy wyszli manifestować wezwani przez prezydenta Erdogana. Ta krwawa noc pochłonęła 265 ofiar. Erdoganowi udało się uciec zorganizowanej grupie, która przyszła go zamordować do hotelu, gdzie przebywał na urlopie. Uratowany przez naród prezydent przejął dowodzenie i oskarżył enigmatyczne Państwo równoległe, dowodzone ze Stanów Zjednoczonych. Erdogan kreuje się na wybawiciela narodu tureckiego. Ale czy przypadkiem tego dnia, 16 lipca, definitywnie nie zniszczył demokracji, spełniając swoje marzenie o wielkości? Kiedy w sierpniu 2014 roku Erdogan został prezydentem Turcji, wszyscy sądzili, że jest przywódcą na miarę XXI wieku, który twardą ręką będzie rzadził krajem i upora się z wojskiem. Narasta napięcie pomiędzy Turcją a Irakiem. Aspiracje prezydenta - zagorzałego muzułmanina - rosną, chce zmienić konstytucję i przywrócić karę śmierci. Protesty na ulicach tureckich miast przypominają o wydarzeniach arabskiej wiosny. Turcja Erdogana zmierza w stronę Europy, ale pewna jej część się temu opiera. Kilka lat przed zamachem stanu z lipca 2016 roku, Erdogan zarządził wybudowanie muzeum ku chwale Mehmeta II Zdobywcy, który podbił Konstantynopol, dzisiejszy Stambuł. Wyraził tym chęć nawiązania do chwalebnej przeszłości Imperium Osmańskiego oraz pokazania własnego miejsca w historii. Legitymację do wszelkich działań dał mu zamach stanu. Uwolnił się od opozycji. Dzięki temu prezydent Erdogan szykuje się do obchodów stulecia republiki w roku 2023. Zamierza świętować, będąc u szczytu władzy, jako nowy ojciec narodu tureckiego.