Febe, wróć

Premiera, 58 min, Polska 2005 Autor: Michael Gow Przekład: Małgorzata Semil Scenariusz i reżyseria: Anna Augustynowicz Zdjęcia: Tomasz Wert Scenografia: Marek Braun Muzyka: Jacek Wierzchowski Występują: Dominika Ostałowska (Helen), Borys Szyc (Frazer) "Po co tak jest, że najlepszy to pies" - dziwiła się w wierszu sprzed lat Agnieszka Osiecka. To pytanie bywa aktualne do dziś, niezależnie od czasu i miejsca... - Jaki dzień? Dobry? - Wszystko się wali! - A konkretnie? - Łazienka! Nie ma gdzie trzymać czystych ręczników! Chcę mieć półeczkę! Gdzieś jakąś półeczkę! Łazience niczego nie brakuje. Zaprojektowali ją i wykonali, zgodnie z zatwierdzonym przez domowników projektem, wytrawni i odpowiednio drodzy dekoratorzy. Wystrój całego domu także jest bez zrzutu, zgodny z najnowszymi nurtami aranżacji wnętrz. Równie pociągający, jak wytworna para mieszkańców: młoda, piękna, wykształcona, zamożna, trendy ubrana i uczesana, przemawiająca językiem konkretnym, właściwym dla swej pozycji zawodowej i towarzyskiej. Przybierająca rytualne pozy i odpowiednie do sytuacji miny, wykonująca eleganckie gesty, śląca sobie tyleż gładkie, co puste uśmiechy. Oboje mówią sporo, ale słuchają niewiele. Chyba nie mają na to dość czasu. Są zbyt zajęci własnymi sprawami, budowaniem osobistej kariery, "realizowaniem - jak mówi jedno z nich - swoich możliwości". Choć żyją razem pod jednym dachem, a niekiedy nawet współżyją ze sobą - gdy znajdą wolną chwilę i uzgodnią: tutaj, czy na górze? - nie mają wspólnych tęsknot i marzeń. Tę emocjonalną pustkę wypełni pewnego dnia tytułowa Febe, suka przyjaciółki pani domu. Czworonóg trafia pod dach Helen i Frazera tylko na tydzień, nie bez oporów mężczyzny wyraźnie zaniepokojonego nagłym i nieoczekiwanym dysonansem w uporządkowanej codzienności. Ale już wkrótce zapatrzeni w siebie bohaterowie zaczynają patrzeć dalej własnego, modnie wymodelowanego nosa. Zaczynają, zgodnie z egotyczną naturą, od ostrej rywalizacji o psie względy, od licytowania się czasem i dystansem spacerów z nowym ulubieńcem.