Federico Fellini - Jestem wielkim kłamcą

Dla Federico Felliniego, genialnego twórcy filmowego, wizjonera i maga kina, film był całym jego światem. Sam mawiał: "Gdy jestem poza studiem, z dala od świateł, od planu, gdzie materializują się fantazje i marzenia, gdy nie ustawiam aktorów i nie wydaję poleceń, odczuwam lekką pustkę, czuję się jak wygnaniec. Może mi się zdarzyć wszystko, tak bardzo czuję się nieprzygotowany do tego, co nazywamy normalnym życiem". Od dzieciństwa był buntownikiem: najpierw buntował się przeciwko prawom i tabu narzucanym przez dom i szkołę. Później przeciwko nakazom i ograniczeniom, jakie całemu społeczeństwu narzucał Kościół, faszyzm, polityka, mieszczańska obyczajowość. A jednocześnie uwielbiał fantazjować. Rzeczy wymyślone były dla niego prawdziwsze niż te, które naprawdę mu się zdarzyły. Z takich zmyśleń, wspomnień, wrażeń rodziły się jego filmy. Jak bowiem twierdził, "film może zaistnieć w jednym wrażeniu, podejrzeniu czy przeczuciu. Może to być promień światła albo dźwięk. Dzieło może się ukazać autorowi nawet poprzez zapach". Zawsze miał w głowie dokładny scenariusz i konsekwentnie się go trzymał, uważając jednocześnie, że tylko on może mieć pełną wiedzę na ten temat. Oprócz naturalnej przyjemności tworzenia nowych rzeczy, pracując nad kolejnymi filmami miał też głębsze uczucie satysfakcji i poczucie niemal boskiej potęgi. Jeśli nie mógł na planie osiągnąć zamierzonego efektu, krzyczał jak dziecko, wpadał w histerię. Nie lubił improwizacji, uważał, że nie ma ona nic wspólnego z procesem twórczym. Oczekiwał natomiast "emocjonalnej dyspozycyjności, otwartości". W filmie Federico Fellini opowiada o tym, co kształtowało jego osobowość, charakter, upodobania estetyczne, a pracujący z nim aktorzy, scenografowie, producenci, operatorzy dzielą się swoimi wspomnieniami i doświadczeniami z pracy z tym niezwykłym człowiekiem i artystą. Ich wypowiedzi bogato ilustrują fragmenty filmów Mistrza, obrazujące metody pracy nad poszczególnymi scenami.