Frances

Debiutancki obraz australijskiego reżysera i montażysty Graema Clifforda powstał w oparciu o autobiograficzną, wstrząsającą książkę Frances Farmer, hollywoodzkiej gwiazdki lat 40. Poznajemy historię aktorki, dzieje jej drogi na szczyt, a także upadku i życiowych tragedii. Już będąc uzdolnioną studentką Frances marzy o karierze gwiazdy filmowej i teatralnej. Debiutuje w 1936 i z miejsca staje się sensacją sezonu. Podbija Broadway a także sale kinowe. Jest piękna, utalentowana i inteligentna. Sukces stoi otworem, jednak Frances wdaje się w kłopotliwy i niszczący romans. Jego ceną jest coraz częstsze zaglądanie do kieliszka i początki choroby alkoholowej. Na początku lat 40. aktorka popada w konflikt z prawem, czego efektem jest seria głośnych, skandalizujących procesów sądowych. Rodzina Frances, a szczególnie apodyktyczna matka, nie jest w stanie dłużej tolerować jej zachowania. Doprowadza do ubezwłasnowolnienia aktorki, a powodem jest postępująca choroba psychiczna Frances. Najbliższe lata była gwiazda spędza w zakładach dla obłąkanych, przechodząc prawdziwą gehennę. Pod koniec lat 50. zdesperowana Frances, nieustająco walcząca o swoje prawo do normalnego życia, postanawia wrócić na ekran, z pomysłem programu telewizyjnego. Czy ciężko doświadczonej przez los kobiecie uda się powrót na szczyt? Film Clifforda nie trzyma się literalnie autobiografii Frances Farmer. Reżyser wprowadza fikcyjnego narratora, zapewne celem zdystansowania się do opowiadanej, momentami dramatycznej historii życia aktorki. Losy Farmer są jednocześnie przyczynkiem do opowieści o Hollywoodzie lat 30. i 40., fabryce snów pożerającej własne dzieci. Obraz hollywoodzkiego establishmentu, wrogiego dla wyrazistych osobowości, przesyconego zakłamaniem, nepotyzmem i salonową kołtunerią jest przygnębiający. Nie lepiej wypada wiwisekcja ówczesnej służby zdrowia, a konkretnie zakładów psychiatrycznych. Wszechogarniająca korupcja jest przyczyną przymusowego leczenia wielu, często praktycznie zdrowych ludzi (np. homoseksualistów).