Gadające głowy 2

W 1980 r. Krzysztof Kieślowski zadał setkom ludzi te same trzy pytania: w którym roku się urodziłeś? kim jesteś? czego byś pragnął/co jest dla ciebie ważne? Z zarejestrowanych wypowiedzi ostatecznie wybrał 44 osoby i uszeregował je chronologicznie, kierując się wiekiem rozmówców: od najmłodszych do najstarszych tak, by na każdy rocznik przypadała wypowiedź jednej osoby. Galeria gadających głów: od przedszkolaków, przez uczniów, studentów, inżyniera, elektryka, pielęgniarkę, księdza, pisarza, socjologa, taksówkarza, po emerytów nawet stuletnich, złożyła się na zbiorowy portret Polaka - bacznego obserwatora rzeczywistości, świadomego swej tożsamości i miejsca, w którym żyje, gorąco pragnącego zmian. Ćwierć wieku później Krzysztof Wierzbicki powtórzył tamten pomysł w "Gadających głowach 2". W pierwszej części filmu znalazły się zresztą fragmenty dokumentu Krzysztofa Kieślowskiego, a niektórzy z bohaterów tamtego filmu mieli po latach okazję skomentować swoje dawne wypowiedzi. W części drugiej na te same trzy pytania odpowiadają w 2004 r. osoby uszeregowane tak samo jak kiedyś: od rocznego malucha po urodzoną w 1901 r. 103-letnią staruszkę. Zaskakujące jest jednak, jak w sumie niewiele zmieniły się ich wypowiedzi. Ludzie nadal pragną dobra, sprawiedliwości, poszanowania ich godności, poczucia bezpieczeństwa. Mniej mówią o potrzebie wolności czy demokracji, bo te w dużym stopniu zapewniły im dokonane w Polsce zmiany ustrojowe, ale za to odważniej wytykają bałagan, brak poszanowania prawa, kumoterstwo. Marzenia i potrzeby zmieniają się wraz z wiekiem rozmówców. Młodsi przykładają większą wagę do możliwości samorealizacji, wybicia się, pozostawienia po sobie trwałego śladu, szczęścia osobistego. Starsi na ogół pragną stabilizacji, utrzymania tego, co już osiągnęli, umiejętności poruszania się w szybko zmieniającym się świecie. Boją się samotności, biedy, utraty pracy.