... gdzie mój starszy syn Kain?

Żyjący dziś w Izraelu Ariel Chazan był chłopcem, kiedy z rodzicami i braćmi znalazł kryjówkę u rodziny Białych we wsi Zawisty. Latem z chłopskich zabudowań przenieśli się w zboże. Pewnego dnia matka z najstarszym synem poszła do wsi po żywność. Ariel pobiegł za nimi, zatrzymał go jednak pastuch i dla zabawy związał, by pociągnąć za koniem. Chłopcu udało się uwolnić z więzów. Schował się w snopku i stamtąd zobaczył śmierć matki, a potem brata, zastrzelonych przez jakichś ludzi, dla prowiantu, który nieśli. Ariel wcześniej stracił już ojca. Po śmierci matki, z drugim bratem wrócił do Białych. Ukrywało się tam 16 osób. Ostatecznie ocaleli tylko oni dwaj. Po latach Ariel odnalazł Jadwigę Siekierko, córkę swego wybawiciela, żyjącą bardzo skromnie we wsi Boguty Milczki. Zaprosił ją do siebie. Dla pani Jadwigi podróż do Ziemi Świętej staje się najważniejszym wydarzeniem w życiu. Wędrując śladami Chrystusa doznaje przeżyć, z którymi nie może sobie poradzić. Z rozważań pani Jadwigi na Ziemi Świętej Agnieszka Arnold czyni nić przewodnią filmu o ofiarach i katach, bezmiarze śmierci i próbach ocalenia, okrucieństwie i bezinteresownej pomocy, lęku i odwadze, obojętności i rozpaczy, wzajemnych oskarżeniach i próbach zrozumienia, działaniach politycznych, które miały ocalić, i tych, które odbierały nadzieję... Agnieszka Arnold od opisu pojedynczych wydarzeń przechodzi do zjawisk ogólniejszych, od postaw jednostek do postaw społeczności, od stanowiska jednego rządu, do stanowisk ogółu rządów państw wciągniętych w machinę wojny. Stara się obraz holocaustu przedstawić możliwie wszechstronnie. Ten poruszający i przytłaczający ogromem i ciężarem zawartych w nim informacji film trzeba zobaczyć. Jego tytuł pochodzi z fragmentu wiersza Paula Celana "Pisane ołówkiem na ścianie wagonu", w którym pisał: "W tym wagonie ja Ewa i mój syn Abel. Jeśli wiecie, gdzie mój starszy syn Kain, syn człowieczy, powiedzcie mu, że ja..."