„Guerrilla”. Rewolucja na granicy wiarygodności [RECENZJA]

„Guerrilla” to w dużym skrócie serial o konflikcie rasowym w Londynie w latach 70-tych, konflikcie, a właściwie krwawej rewolucji. Fabuła serialu rozpoczyna się w 1971 roku, kiedy to brytyjski parlament uchwalił wysoce dyskryminującą ustawę imigracyjną. Kraj zalewa fala protestów, biali występują przeciwko czarnym, czarni przeciwko czarnym. Panuje chaos, prawdziwa destrukcja w sferze społecznej.

W tych brutalnych okolicznościach poznajemy dwójkę idealistów – Jess i Marcusa – kochanków i aktywistów, zaangażowanych w walkę o wolność i prawa swojej mniejszości. Ona jest pielęgniarką, która wyemigrowała z Indii. Gorąca głowa, niecierpliwa i gotowa postawić wszystko na jedną kartę. Większość jej decyzji motywuje trudna relacja z ojcem, odsiadującym polityczny wyrok. On czarnym Brytyjczykiem – nauczycielem, który ze względu na kolor skóry nie może znaleźć pracy w zawodzie. Rozważnym i starającym się patrzeć na całą sprawę chłodnym okiem. Tutaj na ich drodze staje Black Power Desk - tajna komórka wywiadowcza brytyjskiej policji, której zadaniem jest niszczenie w zarodku wszelkich form aktywizmu czarnoskórych obywateli. W swoich niejawnych i podstępnych działaniach organizacja ucieka się do ekstremalnych środków, a na jej czele stoi Nicholas Pence.

Punktem zwrotnym w życiu dwójki aktywistów okazuje się wiec przeciwko dyskryminującym przepisom. Podczas zgromadzenia jeden z ich przyjaciół, namierzony wcześniej przez komórkę wywiadowczą, zostaje pobity na śmierć. To wydarzenie wstrząsa bohaterami i pcha ich do podjęcia decyzji o aktywnym włączeniu się w działalność wolnościową. Zaczynają od brawurowej i wyjątkowo sprawnie (jak na nowych żołnierzy) przeprowadzonej akcji uwolnienia więźnia politycznego. Tutaj pojawia się mój problem z wiarygodnością tej partyzantki, a w szczególności Jess, która z niesamowitą łatwością chwyta za broń, a dzień na froncie podsumowuje słowami we’re so f–king cool.

Pomijając tego typu absurdy i balansowanie wyróżnionego Oscarem Johna Ridley’a na granicy wiarygodności, serial ma w sobie sporo melancholii, pewnego rodzaju nostalgii. „Guerrilla” wydaje się świetnie wpisywać w ducha niespokojnych czasów tamtych i obecnych, bo przecież strach przed wielokulturowością nie zniknął, a wciąż tylko się pogłębia. Jeśli jednak mam być szczera, to jeden odcinek to zdecydowanie za mało, by uczciwie oceniać „Guerrillę”.

Nie mogę napisać, że jestem w pełni usatysfakcjonowana tym, co zobaczyłam. Mam wrażenie, że czegoś w tej historii zabrakło, mimo że pod względem głównego motywu, jakim jest rewolucja, w pierwszym odcinku dużo się działo. Mamy historię zakochanych rewolucjonistów, walczących o swoje prawa, z łatwością odbijających więźniów politycznych i uchodzących w tym wszystkim bez szwanku. Co czeka nas dalej? Nie wiem, ale jeśli ta dwójka wystąpi wkrótce przeciwko sobie, a wszystko na to wskazuje (Marcus wydaje się podchodzić do sprawy z dużą dozą rozsądku, z kolei Jess mówi, żemusi być z kimś, kto chce robić wielkie rzeczy), to zrobi się zbyt melodramatycznie. Nie ośmielę się dalej prorokować. Rasizm i nierówności społeczne to niezwykle aktualny, ale i skomplikowany temat, a „Guerrilli” będę się bacznie przyglądać. Oby nie skończyła tak jak ostatnia kampania Pepsi z Kendall Jenner w roli głównej.

adriana.slowik#polskapress.pl