Ignacy Paderewski - zarys biografii

Druga część interesującego filmu dokumentalnego o Ignacym Janie Paderewskim opowiada o jedenastu latach jego życia, od 1910 do 1921 roku, będących okresem jego największej aktywności na scenie politycznej. W drugą dekadę XX wieku Ignacy Jan Paderewski wkroczył w pełni sił twórczych. Był nadal pierwszą gwiazdą światowych sal koncertowych. Jako artysta osiągnął wszystko. Uroczystości grunwaldzkie rozbudziły jego ambicje polityczne. W 1910 roku we Lwowie, podczas uroczystości obchodów stulecia urodzin Fryderyka Chopina, wygłosił płomienne przemówienie patriotyczne, które potem krążyło w odpisach. Odtąd koncertując na całym świecie - w Brazylii, Argentynie, Afryce Południowej. Stanach Zjednoczonych i Kanadzie - nie tracił z oczu Polski i kwestii jej niepodległości. Wybuch wojny zastał go w Szwajcarii. Czując, że pojawia się szansa wywalczenia dla Polski niepodległości, wraz z Henrykiem Sienkiewiczem tworzy Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, którego celem są działania charytatywne i przypominanie światu o losie Polaków. Dla głodujących rodaków szukał pomocy we Francji i Wielkiej Brytanii. Pojechał znów do Stanów Zjednoczonych. Od 1915 do 1918 roku przemawiał, koncertował, apelował. Zebrał miliony dolarów. Zawiódł się jednak na Polonii, która wcześniej obrała go za swego przywódcę. Wstydem przepełniło go to, że z czterech milionów Polaków w Ameryce w ciągu czterech latna pomoc rodakom każdy przekazał jedynie niecałe 13 centów. Zabiegał o utworzenie polskiego wojska w Stanach Zjednoczonych. Nie uzyskał na to zgody. Zwrócił się więc do Francji. W efekcie polscy żołnierze zaczęli organizować się pod wodzą gen. Hallera. Ich szeregi zasilali Polacy z USA. W październiku 1918 roku Paderewski koncertował w Białym Domu, orędował wtedy u prezydenta Wilsona w sprawie niepodległości Polski. Na wieść o zawieszeniu broni 11 listopada ruszył do Polski. Dopłynął do Gdańska. Potem udał się do Poznania, gdzie jego przyjazd stał się iskrą zapalającą powstanie w Wielkopolsce. Przybył do Warszawy. Na propozycję Józefa Piłsudskiego został prezesem Rady Ministrów. Kraj był zniszczony, zabiedzony, bez ustalonych granic, pełen wewnętrznych napięć. Brakowało wszystkiego. Paderewski był pełen najlepszej woli, nie miał jednak doświadczenia w rządzeniu, a przede wszystkim nie był graczem politycznym. Poświęcił krajowi karierę artystyczną i ogromną część majątku. Nie potrafił się odnaleźć w jego pogmatwanych realiach. 12 listopada 1919 rokuwygłosił w Sejmie ostatnie przemówienie. Po jedenastu miesiącach pełnienia funkcji premiera ustąpił: zawiedziony, przybity rozgoryczony. Opuścił Polskę na zawsze. Przez rok reprezentował jeszcze kraj w Lidze Narodów. Potem stał się osobą prywatną.