Irak - stracone pokolenie

Wiosną 2003 r. siły koalicyjne obaliły rząd Saddama Husajna. Od tamtego czasu 20 procent ludności Iraku uciekło do sąsiednich krajów, Syrii i Jordanii, przed narastającym terrorem. Wypędziła ich z kraju fala etnicznej i wyznaniowej przemocy. Stracili bliskich, domy, dorobek całego życia, niekiedy odnieśli rany i zostali kalekami. Teraz zgodnie twierdzą, że ich powrót do kraju jest niemożliwy, grozi im śmiercią lub więzieniem. A przecież byli wykształceni, mieli dobre zawody. Ci, którzy pracowali dla sił koalicyjnych, są w szczególnie trudnej sytuacji: polują na nich zbrodnicze milicje, oskarżając o szpiegostwo na rzecz Zachodu. Niestety, na wygnaniu ich sytuacja jest nie mniej rozpaczliwa: nie wolno im tam pracować, a po wygaśnięciu ważnej trzy miesiące wizy mogą w każdej chwili zostać zmuszeni do wyjazdu. Wielu z nich ubiega się więc za pośrednictwem agend ONZ o przyznanie im na Zachodzie statusu uchodźcy. Ale tylko niespełna jeden procent podań zostaje rozpatrzony pozytywnie. Inni, gdy kończą się im środki na życie, zostają bezdomnymi, posyłają do pracy swoje dzieci (wiele córek ludzi z klasy średniej zostaje prostytutkami), albo próbują nielegalnie przedostać się do Ameryki, Kanady, Australii. Ten ostatni sposób jest jednak bardzo kosztowny, mało kto może sobie na niego pozwolić. Dlatego gdy zawiodą już wszystkie inne metody, zdesperowani uchodźcy próbują wrócić do Iraku. Nie dlatego, że zrobiło się tam bezpieczniej, ale dlatego, że za granicą znaleźli się w zupełnie beznadziejnym położeniu. Fatalna jest również sytuacja irackich chrześcijan, których przed wojną mieszkał w Iraku prawie milion. Większość została uchodźcami. W ojczyźnie żądano od nich przejścia na islam, gdyż w przeciwnym razie obłożono by ich specjalnym podatkiem i zastosowano jeszcze inne, dotkliwsze sankcje ze strony milicji szyickiej otwarcie grożącej im nawet śmiercią. W Syrii chrześcijanie stanowią aż 20 procent irackich uchodźców. Na wojnie irackiej, podobnie jak na każdej innej, najbardziej ucierpiały dzieci.