Jak w zwierciadle

"Jak w zwierciadle" otwierają bergmanowską trylogię (kolejne filmy to "Goście Wieczerzy Pańskiej" i "Milczenie") poświęconą badaniu relacji człowieka z Bogiem. Film został nagrodzony Oscarem. Karin cierpi na schizofrenię. Razem z mężem, bratem i ojcem wybiera się na kilka dni na małą skalista wysepkę. Jej choroba nasila się gwałtownie, a każdy z towarzyszących jej mężczyzn musi radzić sobie z tym po swojemu. Ojciec, ceniony pisarz, początkowo przypatruje się jej cierpieniom z zawodowym zainteresowaniem, by w końcu uzmysłowić sobie własny egoizm. Mąż, który jest lekarzem musi pogodzić się z bezradnością medycyny wobec choroby. Młodszy brat jest jedynym, który stara się naprawdę wczuć w umysł siostry. Ta oczekując objawienia się Boga, w odruchu rozpaczy i osamotnienia doprowadza do zbliżenia z bratem. Rozumiejąc dramatyzm sytuacji żąda odesłania się do szpitala. Dla jej ojca widok lądującego helikoptera i pielęgniarzy zabierających Karin jest prawdziwym szokiem. Opowiada synowi o miłości Bożej... Max von Sydow stworzył znakomite kreacje w filmach Ingmara Bergmana: "Siódma pieczęć" (1956), "Twarz" (1958), "Źródło" (1959), "Jak w zwierciadle" (1960), "Goście Wieczerzy Pańskiej" (1961), "Godzina wilków" (1966), "Hańba" (1968), "Namiętność" (1969), "Dotknięcie" (1970). Grał również u innych reżyserów szwedzkich, a także w filmach zagranicznych: "Największa historia, jaką kiedykolwiek opowiedziano" George'a Stevensa (1965), "Egzorcysta" Williama Friedkina (1973), "Flash Gordon" Mike'a Hodgesa (1980), "Ucieczka do zwycięstwa" Johna Hustona (1981), "Pelle zwycięzca" Billego Augusta (1987, Felix dla najlepszego aktora), "Aż na koniec świata" Wima Wendersa (1991), "Dotknięcie ręki" Krzysztofa Zanussiego (1992). Ingmar Bergman - urodzony w 1918 roku szwedzki reżyser filmowy i teatralny. Jedna z najważniejszych postaci kina światowego. Laureat wielu najważniejszych, międzynarodowych nagród. Zadebiutował w 1945 roku filmem "Kryzys".