Jan Kalwin - człowiek, reformator, myśliciel

Kalwin niewiele pozostawił o sobie. Unikał rozgłosu. By uniknąć pielgrzymek do swej mogiły, życzył sobie pochówku w bezimiennym grobie. Był pobożny, skromny, mądry, doskonale wykształcony i oczytany. Urodził się 10 lipca 1509 roku w Noyon we Francji, jako drugi z trzech synów Gerarda Kalwina. Studiował prawo w Orleanie, na uniwersytecie słynącym ze znakomitych profesorów. Wybrał studia, które wówczas były zarówno literackie i historyczne, jak i prawnicze. Jednym z ludzi, którzy wywarli wówczas ogromny wpływ na jego dalszy rozwój, był wykładowca literatury i języka greckiego Melchior Wolmar, gorący zwolennik Marcina Lutra, który pomógł Kalwinowi zapoznać się z poglądami niemieckiego reformatora, a także pobudził do własnych refleksji nad Pismem Świętym. Do grona nauczycieli w tym okresie studiów Kalwina należało również kilku innych zwolenników Reformacji, m.in. Nicolas Berauld, Anny Du Bourg, a także Francois Flotman. Po śmierci ojca w 1531 r. Jan Kalwin zmienił całkowicie swe zainteresowania. Zwrócił się ku teologii, w kierunku Pisma Świętego. Jego krótki pobyt w Paryżu w 1533 r. zostaje przerwany wybuchem prześladowania zwolenników Reformacji. Bojąc się aresztowania, Kalwin szuka schronienia u swego przyjaciela Louisa Tilleta w Anglouleme. Tam oddał się studiom i poszukiwaniom teologicznym, które w przyszłości zaowocowały dziełem życia Kalwina: "Institutio Christianae religionis" (Nauka religii chrześcijańskiej). Następny ważny przystanek w życiu Jana Kalwina to Poitiers, gdzie w 1534 r. w gronie zwolenników nauki reformacyjnej wygłasza kazanie i udziela wieczerzy Pańskiej pod dwoma postaciami. Do dziś Poitiers uważane jest za miejsce narodzin reformacyjnego nabożeństwa.