Jarosław Iwaszkiewicz - jakim pozostał w ludzkiej pamięci

Urodził się w 1894 roku na Ukrainie. Studiował prawo na Uniwersytecie Kijowskim, ukończył też konserwatorium. W 1915 roku zadebiutował jako poeta na łamach kijowskiego miesięcznika "Pióro". W 1918 roku osiadł w Warszawie. Był jednym z twórców grupy poetyckiej "Skamander", kierował działem literackim "Kuriera Polskiego", sekretarzował marszałkowi Sejmu. Od 1927 roku do wybuchu wojny działał w dyplomacji: był sekretarzem poselstwa w Kopenhadze, a potem w Brukseli, później urzędnikiem prasowym MSZ. W czasie wojny działał w podziemiu, a w jego domu w Stawiskach znajdowało schronienie wielu ludzi ze świata kultury. W 1954 roku został naczelnym miesięcznika "Twórczość" i funkcję tę piastował aż do śmierci w 1980 roku. Przez długie lata był też prezesem ZLP. Od 1952 roku posłował na Sejm. Przede wszystkim jednak był prozaikiem, poetą, dramaturgiem, eseistą, krytykiem muzycznym i tłumaczem z sześciu języków. Film ten jednak nie jest prostym przypomnieniem życiorysu Jarosława Iwaszkiewicza, a raczej próbą przełamania obowiązującego w PRL pomnikowego kanonu przedstawiania jego postaci. Autor, nie negując tego, że był on pisarzem utalentowanym i niezwykle płodnym, ukazuje go jako człowieka - z jego słabościami i zaletami. Przedstawia go jednocześnie jako postać uwikłaną w życie polityczne i społeczne, twórcę umiejętnie flirtującego z władzą, i to przez kilka dziesięcioleci, mimo zmieniających się ekip rządzących i koniunktur politycznych. Poprzez wypowiedzi kilkunastu osób - a wśród nich Czesława Miłosza, Włodzimierza Sokorskiego, Jacka Trzmadla - stara się zrekonstruować filozofię życiową pisarza, która znajduje odbicie zarówno w jego twórczości, jak i postawie politycznej oraz życiu prywatnym. Przez pryzmat losów Iwaszkiewicza ukazuje też - z uwzględnieniem spraw na ogół zakulisowych - panoramę życia intelektualnego i artystycznego od początków naszego stulecia po początek lat 80.