Jej portret

"Jej portret" został uznany za jeden z ciekawszych filmów o tematyce społeczno - obyczajowej i uhonorowany wieloma nagrodami, m. in. na festiwalach w Gdańsku w 1974 r. (nagrody: publiczności, jury) i Koszalinie w 1975 r. Był prezentowany za granicą, w Mannheim, gdzie również spotkał się z dobrym przyjęciem. Film został zrealizowany w 1974 r. , ale oficjalnie zaistniał na ekranach kin dopiero w 1982 r. , przetrzymany przez cenzurę. Akcja rozgrywa się w domu poprawczym dla dziewcząt. Życie w zakładzie toczy się utartymi koleinami. Przebywające tu wychowanki trafiły do poprawczaka z rozmaitych powodów. Pochodzą najczęściej z marginesu społecznego, rozbitych domów, patologiocznych rodzin, nie miały szans na normalną egzystencję. Twarde życie pozbawiło je złudzeń i nadziei. Nigdy nie zaznały rodzinnego ciepła, zrozumienia, miłości, nawet odrobiny uczucia. Bohaterkę swego filmu, młodą dziewczynę, która po raz pierwszy trafiła do zakładu, mając 13 lat, reżyser spotkał w pociągu. "Stała przy oknie na korytarzu i przez 15 minut, jakie pozostały do odjazdu, patrzyła na stojącego na peronie starszego mężczyznę. Nie odzywali się do siebie. Gdy pociąg ruszył, wybuchnęła płaczem... To był jej ojciec". Od tego spotkania z ojcem wiele zależało. Gdyby wówczas rodzice zgodzili się zabrać córkę do siebie i zapewnili opiekę, podpisując zobowiązanie, uniknęłaby dalszej kary w poprawczaku. Nie wyciągnęli jednak do niej ręki, nie chcieli dać jeszcze jednej szansy. Filmowa Danka (Małgorzata Pritulak) była niechcianym dzieckiem. Od najmłodszych lat musiała radzić sobie sama. Mimo trudnych warunków i ciężkich przeżyć nie straciła godności, pozostała wierna swoim ideałom, ma poczucie rzetelności i uczciwości. Gdy trafia się jej możliwość warunkowego skrócenia kary w zakładzie poprawczym poprzez zamążpójście, odrzuca kuszącą ofertę. Nie chce skrzywdzić człowieka, którego nie kocha, a który okazał jej wiele serca. Koleżanka Danki skorzystała z warunkowego zwolnienia, nie kryjąc się zresztą, z jakich działa pobudek. "Jej portret" został zrealizowany w klimacie filmu dokumentalnego, jest oszczędny pod względem inscenizacyjnym i fabularnym. Zdjęcia były kręcone w autentycznej, surowej scenerii domu poprawczego. Aktorom odtwarzającym główne role towarzyszą prawdziwe wychowanki zamkniętych zakładów. Film obyczajowy, 70 min, Polska 1974 Scenariusz i reżyseria: Mieczysław Waśkowski Zdjęcia: Jacek Mierosławski Muzyka: Jan Ptaszyn - Wróblewski Wyk. Małgorzata Pritulak, Franciszek Trzeciak, Henryk Hunko, Zdzisław Maklakiewicz, Maria Kleydysz, Janusz Kłosiński, Irena Łopatowska i inni