Jutro nas nie będzie

Film dokumentalny. Kathputli to licząca 3000 mieszkańców kolonia ulicznych artystów na obrzeżach Delhi. Od pół wieku mieszkają tu żonglerze, akrobaci, malarze, ludowi śpiewacy, magicy, a przede wszystkim lalkarze, bo kathputli to po hindusku lalka. Większość z nich cieszy się szacunkiem i uznaniem nie tylko w Indiach, lecz także za granicą. Określana mianem slumsów z blichtrem osada uznawana jest dziś za największą na świecie kolonię ulicznych artystów. Jednak jej los jest już przesądzony. W 2009 roku hinduski rząd sprzedał Kathputli deweloperom za ułamek jej wartości. Kolonia ma być zrównana z ziemią, aby zrobić miejsce dla pierwszego w historii Delhi wieżowca z kompleksem sklepów The Raheja Phoenix. Film portretuje pełne energii i twórczego wigoru miejsce, które za chwilę zniknie z mapy świata. Śledzimy losy trzech utalentowanych artystów zamieszkujących Kathputli, którzy na swój sposób oswajają wizję zbliżającej się eksmisji. Puran Bhatt nauczył się sztuki lalkarskiej od swojego ojca, Manorama - pierwszego przywódcy kolonii. Z czasem stał się jednym z najbardziej utalentowanych lalkarzy w Indiach, występującym w ponad 25 krajach świata, którego w 2003 roku prezydent Indii odznaczył prestiżową nagrodą National Arts za kultywowanie tradycyjnej sztuki. Gdy plany przebudowy Kathputli wyszły na jaw, Puran postanowił się im przeciwstawić. Pisze listy i petycje do rządu, zorganizował na ulicach Delhi ogromną manifestację z wielkimi lalkami, walczy z członkami komuny, którzy chcą zrzec się prawa do mieszkania w Kathputli w nadziei na otrzymanie lepszego lokum. Rahman Shah codziennie na ulicach występuje w komediowo - makabrycznych pokazach magii. Policjanci wymuszają na nim łapówki, ale jego dochód stale maleje i Rahman zastanawia się, czy nie przekazać swojej wiedzy i umiejętności dwóm synom, którzy go podziwiają. Gdy jednak dowiaduje się o planach przebudowy kolonii, rozważa wyprowadzenie się z Delhi. Maya Pawar to akrobatka, która czuje, że Kathputli potrzebuje zmian. Nienawidzi brudu, jaki tu panuje, złego traktowania kobiet, a także niekończących się układów z artystami, z których niewiele dla niej samej wynika. Maya patrzy na eksmisję z optymizmem, bo wierzy, że zmusi to artystów do zmian i modernizacji. Jednak czy rzeczywiście warto niszczyć piękno tradycji w imię realizacji czyjejś wizji? Film jest nie tylko dokumentalnym zapisem zupełnie wyjątkowej i magicznej rzeczywistości, lecz przede wszystkim szczególną formą ocalenia zanikającego na naszych oczach tradycyjnego świata. Wybrane festiwale i nagrody: 2014 FF Tribeca, 2014 Hot Docs Toronto, 2014 IDFA Amsterdam, 2014 CPH: DOX Kopenhaga (docsag.pl)