Koniec babiego lata

Tytułowe Babie Lato to nazwa wsi, do której przybywają Józek i jego dziewczyna Misza. Oboje mieszkają w Warszawie, a pobyt "na łonie natury" traktują jako okazję do wywczasów i odnowienia starych znajomości (Józek ma w okolicy krewnych). Zwyczajowe spotkania i rozmowy niespodziewanie zakłóca sędziwy Klimek Bania. Z jego relacji wynika, że w dziejach Józkowej rodziny nie wszystko było zgodne z szóstym przykazaniem. Gość ze stolicy przyjmuje te rewelacje spokojnie, lecz Miszę zaczynają trawić wątpliwości, co do trwałości związku z Józkiem. Jak na ironię małżeństwo, u którego "miastowi" pomieszkują, również znajduje się na krawędzi rozpadu... Niedługi film Ewy Kruk można zakwalifikować jako kolejny zapis relacji wieś - miasto. Ten banalny schemat posłużył jednak autorce do wnikliwej penetracji ludzkich kompleksów, lęków i urazów. Obserwacje reżyserki zdecydowanie kłócą się ze stereotypowym przedstawieniem chłopów jako tych, co "żywią i bronią". Próżno szukać to obrazu wsi, zajętej wyłącznie pracą "dla dobra socjalistycznej ojczyzny". Zamiast tego reżyserka serwuje widzowi kawał życiowej prawdy. W filmie zwracają uwagę znakomite zdjęcia, uhonorowane zresztą nagrodą na II Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku - Gdyni w 1975 roku.