Kruchy lód

Feminizm i ekumenizm po tybetańsku. Rodzice Stanzin Dolkar pokładają w swej córce wielkie nadzieje. Tylko ona spośród rodzeństwa może się uczyć. W szkole z internatem, do której uczęszcza, nie ma jednak lekko, ponieważ oprócz pragnienia wiedzy cechuje ją także zamiłowanie do sportu. Miejscowość Leh, gdzie mieści się szkoła to stolica Ladakhu, krainy w północnych Indiach, leżącej pomiędzy głównym pasmem Himalajów a górami Karakorum. Ulubioną dyscypliną sportową lokalnej ludności jest hokej, spopularyzowany tu niegdyś przez wojsko. W opinii przeważającej grupy mieszkańców w hokeja mogą grać wyłącznie mężczyźni. Kobiety zaś ubarwiają zawody występami tanecznymi niczym amerykańskie cheerleaderki, tyle że znacznie powściągliwsze w ruchach i dużo dyskretniejsze w kokietowaniu swymi wdziękami. Dolkar wszakże tancerki kojarzą się z marionetkami. Ona chce gonić za krążkiem i strzelać bramki, a ponieważ nikt nie zamierza jej na to pozwolić, protestuje. Głośno i bezkompromisowo. Zdecydowane stłumienie jej akcji przez organizatorów zawodów nie zraża ambitnej i odważnej dziewczyny. Wraz z koleżankami postanawia stworzyć drużynę hokejową, która mogłaby wystąpić podczas zawodów krajowych. Nie będzie to jednak łatwe, gdyż brakuje dosłownie wszystkiego: strojów, sprzętu, lodowiska, trenera i - last but not least - kompletu zawodniczek. Chcąc rozwiązać ten ostatni problem, Dolkar decyduje się na desperacki krok. Wyrusza do Kargilu, sąsiedniego miasteczka, w którym - jak się doskonale orientuje - wszyscy są muzułmanami. Ci zaś co najmniej niechętnie patrzą na buddyjskie Leh. Na tle religijnym co jakiś czas dochodzi w okolicy do zamieszek. Czy surowi czciciele Allaha wyrażą zgodę, by część ich córek założyła łyżwy i z zakrzywionymi kijami w dłoniach naśladowała mężczyzn? Film Hakana Berthasa ukazując kilka tygodni z życia młodej, ambitnej i inteligentnej Tybetanki, portretuje zarazem jej otoczenie - stosunki społeczne, obyczaje, uprzedzenia i konflikty, a wszystko na tle surowych, lecz pięknych górskich krajobrazów.