Krzyż i karabin

Karol Woźniak urodził się w 1893 roku w Szopienicach, obecnie dzielnica Katowic, w rodzinie o górniczych tradycjach. Jego rodzice starali się wpoić swoim dzieciom miłość do Polski, co w tamtych czasach nie było na należącym do Niemiec Górnym Śląsku powszechne. Po skończeniu szkoły Karol trafił wraz z dwoma braćmi do seminarium duchownego w Belgii. Jedynie czwarty z braci nie przywdział sutanny. Po wybuchu I wojny światowej, aby uniknąć służby w armii cesarskiej, Woźniakowie wyjechali do Stanów Zjednoczonych. Karol wstąpił do tamtejszego wojska, a na wieść o tworzeniu się Błękitnej Armii we Francji, raz jeszcze przemierzył wraz z braćmi ocean. Po zakończeniu Wielkiej Wojny Woźniak trafił na wschodni front walk o polskie granice. Słysząc o plebiscycie mającym rozstrzygnąć o przyszłości Górnego Śląska, popędził do swej małej ojczyzny. W obliczu niekorzystnego wyniku plebiscytu i wybuchu III powstania śląskiego, ks. Karol Woźniak szybko wstąpił w szeregi armii powstańczej i jako major objął dowództwo batalionu w ramach 1. pułku katowickiego. Dał się poznać jako znakomity organizator i dowódca, a jego batalion walczył na Górze Świętej Anny, zdobył Kłodnicę i atakował Kędzierzyn. Za swoje powstańcze czyny ks. Karol został uhonorowany Krzyżem Virtuti Militari. Jego trzej bracia również walczyli w polskich szeregach, a siostra Helena poślubiła Alfonsa Zgrzebnioka, jednego z największych przywódców wszystkich trzech śląskich zrywów. Opowieść o ks. Karolu Woźniaku to dobra okazja do pokazania losów całego duchowieństwa katolickiego i polskiego podczas walki o Górny Śląsk. Bardzo często księża katoliccy jako moralni przywódcy polskich Górnoślązaków spotykali się z szykanami ze strony niemieckich sił cywilnych i wojskowych, ze śmiercią włącznie (Wincenty Ruda, Franciszek Marx, Augustyn Strzybny). Wspomnimy również o wielu duchownych, którzy z całą mocą w okresie powstańczym głosili na Górnym Śląsku polskie hasła patriotyczne (Emil Szramek, Jan Kapica, Michał Lewek), jak również o pionierach polskiego ruchu narodowego w regionie (Jan Alojzy Ficek, Józef Szafranek, Norbert Bonczyk, Konstanty Damrot). To także świetny przyczynek do przedstawienia całego kontekstu, jakim były powstania śląskie, ich przyczyny i skutki, wciąż jeszcze szeroko w Polsce nieznane i niedoceniane. Film pozwoli także na ukazanie głębokiej i nacechowanej wyjątkowymi elementami wiary Górnoślązaków (z Barbórką czy procesjami na Górę św. Anny i do Piekar Śląskich), która przecież była jednym z powodów, dla których pomimo wielusetletniej rozłąki z Polską ludzie zachowali swoją tożsamość.