Kuracja

Spektakl o losach naukowca, który pada ofiarą wymyślonego przez siebie eksperymentu. Młody, pełen zapału lekarz psychiatra pragnie dogłębnie poznać tajniki własnego zawodu, a przede wszystkim - lepiej zrozumieć podopiecznych. Postanawia zgłosić się na trzy miesiące do szpitala psychiatrycznego jako pacjent. O eksperymencie informuje tylko bezpośredniego przełożonego i ordynatora jednego z oddziałów w prowincjonalnym zakładzie, gdzie zamierza odbyć "kurację". I szef, prof. Walas, i zaprzyjaźniony z nim prof. Zimiński ostrzegają młodego zapaleńca, że pomysł jest ryzykowny, z wielu względów. Doktor Andrzej Majer upiera się jednak, że przejdzie taką samą drogę, jaką musi odbyć każdy pacjent szpitala psychiatrycznego z rozpoznaniem schizofrenii. W zaniedbanym budynku szpitalnym jedynie myszy czują się bezpiecznie i swobodnie. Wszystkie zachowania pacjentów śledzi kamera, każdy ich krok i każde słowo są odnotowywane i w odpowiednim momencie mogą być ujawnione. Majer przedstawia się jako inżynier, "lekko świrujący kandydat na profesora" trafia na obserwację. W sali leżą już dwaj pacjenci: Nowakowski w głębokiej katatonii i Kowalski z rozpoznaną schizofrenią. Gwałtownie domaga się, by "tego zdrowego" zabrano z sali, gdzie wyjątkowo silne "prądy" mogą go zabić. W nocy nagle atakuje przybysza. Zjawia się pielęgniarka ze środkami uspokajającymi dla obu i atletyczny Pan Mietek, brutalny pielęgniarz. Zamiast poznawać z bliska psychikę pacjentów, doktor Majer ma okazję na własnej skórze poznać specyfikę psychotropów. W notatniku, skrywanym w toalecie, bohater notuje uwagi medyczne, opinie o kolegach po fachu, personelu, własne przemyślenia i wątpliwości. Lekarz czuje się coraz bardziej osaczony. Atakowany przez chorych, pobity przez jednego z pacjentów i brutalnego sanitariusza, próbuje uciec. Udaje mu się porozmawiać z prof. Zimińskim, jedynym człowiekiem, który wie, w jakim charakterze Majer znalazł się w szpitalu. Profesor niewiele jednak może zdziałać. Kuracja musi trwać, aż "chory" "wyzdrowieje".