Leon Niemczyk urodził się w połowie grudnia 1923 r. w Warszawie. Jego wojenny życiorys nadaje się na scenariusz filmowy. Razem ze starszym o trzy lata bratem Ludwikiem walczył w Polsce podziemnej, ukończył podchorążówkę Armii Krajowej, uciekał przed gestapo, brał udział w Powstaniu Warszawskim, został zesłany na roboty do Niemiec, a pod koniec wojny służył w armii amerykańskiej w oddziałach gen. George’a Pattona, którego miał być szoferem.
Niepojednani bracia
Po wojennych przeżyciach wrócił z Włoch do Polski, by odnaleźć mamę. W 1946 r. razem z bratem próbowali uciec z kraju, ale zostali zatrzymani na granicy polsko-czechosłowackiej w Cieszynie. Leon wyszedł z więzienia po pół roku. Ludwik przesiedział za kratami aż sześć lat. Dlaczego? To pytanie poróżniło braci. Po latach okazało się, że żaden z nich nie sypał, a zdrajcą okazał się ktoś trzeci. Historia niepojednanych do śmierci braci Niemczyków jest tak fascynującą, że Maria Nurowska opisała ją w książce „Bohaterowie są zmęczeni”. Przedstawili ją także autorzy serii dokumentów „Wielkie ucieczki” zrealizowanej przez TVN.
Ze sceny na ekran
Kiedy Leon Niemczyk wyszedł z więzienia pojechał na wybrzeże, gdzie zatrudnił się w stoczni. Znowu planował ucieczkę na Zachód, ale los chciał inaczej. Trafił do teatru amatorskiego, potem grał w Objazdowym Teatrze Komedii Muzycznej, aż w 1952 r. zdał egzamin eksternistyczny w warszawskiej PWST i został zawodowym aktorem. Na scenie występował do lat 70. jednak jego domeną stało się kino. Na ekranie po raz pierwszy pojawił się w 1954 r. Grał epizody i szybko zdobywał popularność. Przez 50 lat zagrał w ponad czterystu filmach.
Leon kameleon i kobieciarz
Znany był z tego, że przyjmował każdą propozycję, Pytany w wywiadach dlaczego, odpowiadał: „Aktor był zawsze sprzedajną k...wą. Ja przynajmniej nie udaję, że jest inaczej”, albo „Przyjmuję wszystkie propozycje, bo uważam, że ze złego epizodu, złej roli można zrobić coś dobrego. Ponadto nie ma złych ról, są tylko źli aktorzy". On na ekranie był, jak kameleon - każda zagrana rola była inna, nawet jeśli epizodyczna, a film okazywał się fatalny, jak "Klątwa z Doliny Węży". Jak rasowy amant miał słabość do kobiet, a kobiety do niego. Żenił się (podobno) sześć razy! Mówił, że być może szukał tego, co odebrała mu wojna, domu i rodziny, ale pragnienie swobody zawsze okazywało się ważniejsze. Ostatnią miłość poznał sześć lat przed śmiercią. Z młodszą o 40 lat Iwoną Ławicką również planował wziąć ślub.
Nóż w wodzie
Najważniejsze role zagrał na początku kariery. „Eroica” Andrzeja Munka, „Baza ludzi umarłych” Czesława Petelskiego, „Pociąg” Jerzego Kawalerowicza i „Nóż w wodzie”, który rywalizację o Oskara przegrał z „8 i pół” Federico Felliniego. Niemczyk zagrał w debiucie Romana Polańskiego główną rolę PRL-owskiego prominenta, który jedzie z żoną na Mazury by popływać na jachcie i w drodze zabiera autostopowicza. W komunistycznej Polsce film został przyjęty chłodno, ale Niemczyk zaczął dostawać propozycje ról za granicą, głównie w Niemieckiej Republice Demokratycznej, gdzie zagrał ich 150.
My way
Aktor grał do końca życia. Pod koniec głównie w serialach, m.in. „Złotopolscy”, „Na dobre i na złe”, ale szczególnie upodobał sobie atmosferę panującą na planie serialu "Ranczo". Kiedy choroba nowotworowa płuc odbierała mu już siły, Jana Japycza, guru z ławeczki, smakosza trunków wszelakich i właściciela pokaźnej kolekcji czerwonych krawatów, grał już na wózku inwalidzkim. Zmarł w listopadzie 2006 r. Podczas pogrzebu na Starym Cmentarzu w Łodzi zabrzmiała "My way" Franka Sinatry, jego ulubiona melodia.
Leon Niemczyk zagrał w ponad czterystu filmach – arcydziełac...
Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź TeleMagazyn.pl codziennie. Obserwuj TeleMagazyn.pl
