Lolo Jones

Lolo Jones trafiła do zbiorowej wyobraźni nie z powodu liczby najważniejszych medali, ale z powodu jednego, którego nie zdobyła. Wychowana w skrajnym ubóstwie w Des Moines w stanie Iowa, biegać zaczęła, ponieważ rodzice nie mieli samochodu i był to najłatwiejszy sposób, żeby się szybko przemieszczać. Poza tym, sportbył szansą na zdobycie stypendium, studia i wyrwanie się z biedy. Odnosiła sukcesy, startując w barwach Louisiana State University. W 2008 roku była najlepszą na świecie płotkarką na dystansie 100 m. Na igrzyskach w Pekinie występowała w roli faworytki. W finale prowadziła z dużą przewagą do przedostatniego płotka, na którym potknęła się i zajęła siódme miejsce. Okazało się, że przyczyną był problem z rdzeniem kręgowym. Po operacji wróciła do biegania i na igrzyskach w 2012 roku w Londynie zajęła czwarte miejsce. Siła woli, determinacja i pracowitość cechy, które wykształciła w dzieciństwie, pozwoliły jej na osiąganie sukcesów w życiu. Jej nieustępliwa walka o powrót na wyżyny światowej lekkiej atletyki uczyniła z niej ikonę amerykańskiego sportu.