Louis Garrel gwiazdą filmu „Trzej Muszkieterowie: D'Artagnan”. Opowiedział nam o produkcji!

ZOBACZ ZDJĘCIA

Louis Garrel to jeden z najbardziej utalentowanych i rozpoznawalnych francuskich aktorów. Urodził się w 1983 roku i do tej pory widzowie mogli podziwiać go w takich produkcjach jak m.in.:

• Marzyciele
• Aktorki
• Piękna
• Gorące lato
• Saint Laurent
• Moja miłość
• Planetarium
• Ja, Godard
• Oficer i szpieg
• Małe kobietki
• DNA
• Forever Young

Młody, waleczny Gaskończyk d’Artagnan w drodze do Paryża staje w obronie młodej kobiety. Pokonany przez zamaskowanych napastników cudem uchodzi z życiem. Po przybyciu do stolicy postanawia odnaleźć sprawców i wymierzyć im sprawiedliwość. Nie podejrzewa, że w ten sposób trafi w sam środek międzynarodowej intrygi zagrażającej bezpieczeństwu Francji. Wraz z nowymi przyjaciółmi, muszkieterami Atosem, Portosem i Aramisem próbuje udaremnić niebezpieczne machinacje kardynała Richelieu. Jednak to miłość do pięknej Konstancji Bonasiuex sprowadzi na niego prawdziwe niebezpieczeństwo. Konstancja jest powiernicą królowej Francji, która zostaje uwikłana w niebezpieczną grę mającą na celu wciągnięcie kraju w wyniszczającą wojnę. D’Artagnan musi stanąć do walki o bezpieczeństwo i honor swojej ukochanej oraz jej pani. W ten sposób stanie się śmiertelnym wrogiem Milady de Winter, która nie cofnie się przed niczym, by zrealizować swój podstępny plan.

JAKI MASZ STOSUNEK DO „TRZECH MUSZKIETERÓW” I SAMEGO DUMASA?
To rodzaj dziecięcej matrycy: kojarzy mi się z pojęciem przebrania par excellence i ideą przygody. Dla mnie „Trzej muszkieterowie” byli również historią monarchii opowiadaną dzieciom.

CO ZROBIŁO NA TOBIE WRAŻENIE W TYM PROJEKCIE?
Kiedy zaproponowano mi rolę króla, moim pierwszym pytaniem było - kto zagra królową? Kiedy dowiedziałam się, że będzie to Vicky Krieps, byłem zachwycony, bo od razu wiedziałam, że damy radę w duecie. Następnie skupiłem się na Ludwiku XIII. Przeczytałem jego biografię napisaną przez Jean-Christiana Petita, który jest bardzo empatyczny wobec tej postaci i który polemizuje z Aleksandrem Dumasem, z rzekomo potulnym charakterem króla i wpływem Richelieu. Dla mnie ta książka była porywająca. Wyłapałem z niej różne elementy, które pomogły mi uzupełnić postać.

NA PRZYKŁAD?
Fakt, że Ludwik XIII jest synem Henryka IV, który został zamordowany i miał inne nieślubne dzieci. Po śmierci ojca, jego matka - Maria Medycejska, została mianowana regentką Francji, a Ludwik XIII został wysłany na wychowanie wraz ze swoimi braćmi, w tym Gastonem, ulubieńcem matki. Z biegiem lat Ludwik zdobył przyjaciół i w wieku piętnastu lat zorganizował zamach stanu przeciwko premierowi matki, którego zamordował. Wysyła matkę i Gastona na wygnanie. Musi uporać się z separatystami. Jego matka organizuje z pomocą Gastona nowy zamach stanu, który kończy się niepowodzeniem. Ludwik XIII ponownie przyjmuje ich w pałacu królewskim i wybacza im. Osobista historia tego króla jest więc jak sztuka Szekspira! Wyobraziłem sobie, że podziwiał swojego ojca i że również miał na jego punkcie kompleksy. Chciał być dobrym królem, ale mając piętnaście lat można założyć, że potrzebował wsparcia i że jego zadanie nie było łatwe. To właśnie geneza jego dojścia do władzy mnie zainteresowała. W "Trzech muszkieterach" musi zdecydować, czy wypowiedzieć wojnę i dowiedzieć się czy żona go zdradza. Ten rozłam między politycznym i intymnym mnie urzekł.

PRZEZ „TRZECH MUSZKIETERÓW” PRZEWIJA SIĘ KILKA RÓŻNYCH TONACJI. A W PEWNYCH ASPEKTACH LUDWIK XIII, JAK GO INTERPRETUJESZ, PRZYPOMINA POSTAĆ Z MOLIERA I WNOSI NUTKĘ KOMIZMU.
Uważam, że Ludwik XIII znajduje się w pozycji pośredniej - rola króla jednocześnie mu przypadła, jak i jej pragnął. Jest zarówno prawowity - bo jest z królewskiej krwi, jak i nieprawny - bo jego matka widziała na jego miejscu jego brata. Jako widz zawsze mam poczucie, że postać, która ma władzę i wydaje się nią cieszyć, brzmi nieco fałszywie. Wolę grać Ludwika XIII z lekkim rozdźwiękiem, tak jakby miał pewną niestabilność charakteru i był zdolny do podejmowania decyzji impulsywnie. Humor, gdy wynika z sytuacji, nigdy mnie nie przeraża, bo nie wypacza głębi rzeczy. A to nie przeszkadzało mi mieć na uwadze powagi sytuacji politycznej, w której znalazł się Ludwik XIII. Ponadto nie zapomina, że jego ojciec był protestantem i że został zabity przez katolika, co dodatkowo komplikuje decyzje, które musi podjąć. Pamiętałem o tej bolesnej przeszłości.

LUDWIK XIII UZUPEŁNIA LISTĘ POSTACI, W KTÓRE SIĘ WCIELIŁEŚ.
Lubię grać wielkie postacie, to prawda. Najśmieszniejsze jest to, że grałem też Robespierre'a, więc grałem monarchę i rewolucjonistę. Kiedy grałem Ludwika XIII, czułem się jak zdrajca Robespierre'a!

JAK STAŁEŚ SIĘ JEDNOŚCIĄ ZE SWOIM KOSTIUMEM I DECORUM WOKÓŁ CIEBIE?
To pomagało bardziej niż kiedykolwiek. Bardzo ciężkie i sztywne kostiumy Ludwika XIII dają wsparcie. Im bardziej jesteś fizycznie zmieniony, tym bardziej zapominasz o sobie i tym bardziej może rozwinąć się twoja wyobraźnia. Najbardziej skomplikowaną rzeczą, zwłaszcza w Fontainebleau, było przejście z garderoby na plan przez wielki wybrukowany dziedziniec, mając na sobie obcasy przystosowane do chodzenia po parkiecie! Kiedy wyginałem się przed technikami i ekipą, wyglądałem zgoła nie po królewsku... Xavier Beauvois, który grał Ludwika XVI, ostrzegał mnie, że na początku, w królewskim kostiumie, ma się tendencję do wywyższania się i że ważne jest, aby zejść na ziemię. Więc najlepszym sposobem na to było chodzenie po planie i tracenie swojej wspaniałości, potykając się przy wszystkich. Kiedy kręciliśmy scenę na prawdziwym dziedzińcu Luwru, robiło to ogromne wrażenie. Naprawdę czuliśmy się, jakbyśmy tam byli. Kiedy muszkieterowie musieli uklęknąć przede mną, w tym Vincent Cassel, który jest moim starszym kolegą, musiałem zachować pokorę i nie próbować nikogo zdominować!

JAK PRACOWAŁEŚ NAD FRAZOWANIEM TEJ POSTACI, KTÓRA PODOBNO SIĘ JĄKAŁA?
Szybko zasugerowałem Martinowi Bourboulonowi, że powinien użyć dość szczególnej frazy, która opowiada o wolności i dość dziwnym życiu Ludwika XIII. Lubiłem myśleć, że to go wyróżnia. Nie chciałem grać samego jąkania, ale chciałem, żeby dało się odczuć, że mówienie było dla niego wysiłkiem.

JAK PRACOWAŁO SIĘ Z POZOSTAŁYMI AKTORAMI?
Całkiem zwyczajnie. Vicky Krieps i ja znaliśmy się trochę. Cieszyłyśmy się, że możemy zagrać królewską parę. Zgodziłyśmy się, że królowa i król naprawdę się kochali, że królowa była świadoma problemów, z którymi borykał się Ludwik XIII i że chciał ją zadowolić. Spotkałem się ponownie z Ericiem Rufem, który był moim nauczycielem podczas pierwszego roku na akademii. Kiedy mijałem go na planie, mówiłem do niego: "Cześć, profesorku, czy wiesz, że jestem twoim królem?" Uwielbiałem z nim grać, bo podziwiam go jako aktora i jako reżysera. Eric jest zabawny, ponieważ w życiu ma miękki głos, a kiedy gra, ma barokową stronę, którą naprawdę lubię. Byłem zachwycony, kiedy udało mi się go rozśmieszyć. Jeśli chodzi o muszkieterów, znałem Vincenta Cassela i Romaina Durisa, których z przyjemnością spotkałem ponownie; a Pio Marmaï i François Civila dopiero poznałem.

CZY JEST JAKAŚ SZCZEGÓLNA SCENA, KTÓRA ZROBIŁA NA TOBIE WRAŻENIE?
Zamach na króla. To była bardzo długa scena do nakręcenia. Bałem się, bo Vincent Cassel miał do wykonania kaskaderkę - musiał rzucić się na mnie i powalić mnie na ziemię. Poprosiłem go, żeby zrobił to powoli, wtedy zobaczyłem, że leci na mnie jak mamut! Król się bał, ale ja też!