Mam na imię Green

Producenci biopaliw przekonują nas, że ich produkt jest znakomitym źródłem "zielonej energii". Gdyby orangutany z Indonezji mogły mówić, miałyby inne zdanie na ten temat. Światowy rynek biopaliw przyczynia się bowiem co roku do śmierci tysięcy z nich. Każdego roku w Indonezji wycięte zostają dwa miliony hektarów lasów, a zielone obszary azjatyckiego kraju są dziś prawie czterokrotnie mniejsze, niż przed półwieczem. Masowa deforestacja jest wynikiem zapotrzebowania na olej palmowy niezbędny do produkcji biopaliw. Podczas, gdy opinia publiczna przekonywana jest, iż organiczne paliwa są niezrównanym źródłem odnawialnej energii, ukrywa się przed nią prawdę o bezwzględnym trzebieniu indonezyjskich lasów. Green jest samicą orangutana. Jak dziesiątki tysięcy jej braci została pozbawiona bezpiecznego schronienia i skazana na śmierć. Jej dom przestał istnieć nagle, wśród huku maszyn i gryzącego dymu. Wypędzona z lasu Green umiera powoli, a jej pełne smutku spojrzenie wyraża tragedię odległej krainy, która wydaje się nikogo nie obchodzić. Wielokrotnie nagradzany dokument Patricka Rouxela to wstrząsający obraz zagłady niezwykłego miejsca, a zarazem wezwanie do działania. Francuski filmowiec odrzucił w nim typową dla dokumentalistyki formułę "gadających głów", zaniechał prezentacji statystyk, obył się nawet bez narratora. "Green" przemawia do widza obrazem, niemym głosem ofiar drapieżnego przemysłu.