Mamo, kocham cię

"Mamo, kocham cię" (Mammu, es tevi mlu) to drugie dzieło w karierze młodego łotewskiego reżysera Janisa Nordsa (1983). To śmiała i poruszająca opowieść o 13 - letnim Raimondsie, nierozumianym przez nikogo chłopcu, który próbując naprawić swoje relacje z mamą, trafia do świata drobnych przestępców. Sam reżyser twierdzi, że jest to thriller o stosunkach międzyludzkich. Głębokie zanurzenie w relacje chłopca z matką to materiał na film, który na pierwszy rzut oka wydaje się być pozbawiony dramatyzmu. Mający swoje za uszami Raimonds jest w gruncie rzeczy posłusznym dzieckiem, pilnie uczy się gry na saksofonie w szkolnej orkiestrze, kocha swoją mamę i nie ma serca pokazać jej nawet szkolnego dzienniczka z naganą. Mama Silvija, lekarz ginekolog, wychowuje go samotnie. Jest wykończona pracą, natłokiem obowiązków, a dodatkowo prowadzi jeszcze szkołę rodzenia i w tajemnicy przed synem spotyka się z ukochanym. Można powiedzieć, że rodzina ta prowadzi zwyczajne życie, ale ostatecznie pozornie niewinne kłamstwa obojga bohaterów doprowadzają jednak do dramatycznej serii wydarzeń. Krytycy filmowi nie mają wątpliwości, że film ten nawiązuje w swojej stylistyce do dwóch wybitnych dzieł francuskiego i belgijskiego kina, a mianowicie "400 batów" (Les quatre cents coups) Francois Truffaut i "Chłopca na rowerze" (Le Gamin au velo) braci Dardenne.