Maryla

Agnieszka Osiecka poznała Marylę Rodowicz, kiedy ona śpiewała "zbożowe western country". Spodobała się ogromnie - "na szyi miała bułeczki na sznurku, próbowała łączyć konwencję chłopskiego, polskiego jarmarku z amerykańskim. Poza tym ten głos, ten głos... Ma kruchość szklaneczki i jakąś mocarność". "Nie było takiej dziewczyny w Polsce i dziś nie ma" - dodaje Katarzyna Gaertner. Wielkie przeboje Maryli powstały ze słowami Osieckiej i muzyką Gaertner. Pracowała z najlepszymi, bo ci najlepsi chcieli pracować dla niej. Pierwsza dama polskiej muzyki rozrywkowej zadebiutowała na krakowskim Festiwalu Piosenki Studenckiej w 1967 roku, od tego czasu piosenkarka nieustannie zdobywa publiczność. Dorasta nowe pokolenie, zmieniają się mody, pojawiają nowe gwiazdy. Dla samej artystki pozostaje zagadką, "że ci młodzi akceptują moją muzykę". Jaka zatem jest Maryla Rodowicz, jak widzą ją przyjaciele, znajomi, współpracownicy. "Ma nosa do muzyki, słucha sugestii, ale i tak robi po swojemu" (Jacek Wąsowski). "Jest niebywałą sceniczną osobowością" (Krzysztof Kolberger). "Jest bardzo prawdziwa w tym, co robi, ona wychodzi po to, żeby zdobyć publiczność" (Magda Czapińska). "Jedyna osoba na planie która nie udaje gwiazdy, ciężko pracuje" (Olga Lipińska). "Nie udał się Napoleonowi podbój Rosji, udał się Maryli" (Katarzyna Gaertner). Film przedstawia historię życia zawodowego Maryli Rodowicz, wspomnienia, anegdoty i opowieści bohaterki uzupełniają charakteryzujące ją wypowiedzi ludzi mających znaczący wpływ na jej twórczość. Poznajemy piosenkarkę jako aktorkę i pełną werwy profesjonalistkę w tym, co robi, kobietę budzącą podziw i szacunek, sympatię i irytację. Film zawiera wiele sekwencji archiwalnych, a udanym łącznikiem teraźniejszości i historii jest obraz przeglądanej kliszy fotograficznej, zatrzymującej się na początkowym kadrze fragmentu archiwaliów.