Metoda

Madryt. Przez Paseo de la Castellana, jedną z głównych alej Madrytu, przetacza się manifestacja tysięcy ludzi. Służby porządkowe dbają o jej spokojny przebieg i bezpieczeństwo manifestantów. W tym samym czasie w jednym z drapaczy chmur kompleksu biurowego Azca odbywa się rekrutacja, spośród siedmiorga kandydatów, na stanowisko kierownicze w międzynarodowej korporacji. Pośród nich znalazły się różnorodne osobowości: urodzony zwycięzca, niepewna siebie kobieta, typ agresywny, krytyczny, niezdecydowany... W oczekiwaniu na rozpoczęcie procesu rekrutacji, kandydaci przebywają razem w chłodnej sali, do której zaprowadziła ich sekretarka, zajęci wypełnianiem serii firmowych formularzy. Napięta atmosfera oczekiwania i współzawodnictwa, wzbudza w uczestnikach niepewność, z czasem budząc w nich lęki i wątpliwości, a w niektórych nawet paranoję. Podczas prezentacji kandydaci okazują sobie nieufność, pytają czy są obserwowani przez kamery, albo czy wśród nich jest podstawiony psycholog mający ich już testować i obserwować niepostrzeżenie. Jeden z uczestników wspomina o pewnej metodzie rekrutacji stosowanej w Stanach, podobnej do próby, której oni są poddawani. Od tego momentu grupa poddawana jest serii prób i testów psychologicznych mających wskazać najodpowiedniejszego kandydata na oferowane stanowisko. Od żartów przez najbardziej poważne dyskusje czy hipotetyczne zadania testowane są ich zdolności, profesjonalizm oraz umiejętność układania relacji z innymi. W tej klaustrofobicznej atmosferze maksymalnej nieufności, podejrzliwości i przy braku jakichkolwiek skrupułów nawiązują się między nimi pakty, wybuchają zażarte dyskusje, wychodzą na jaw sekrety z przeszłości... W ten oto sposób powoli eliminowani są kolejni konkurenci w procesie rekrutacji, który przekształca się w zimną i bezwzględną walką o przetrwanie ukazując bezduszne mechanizmy rządzące rynkiem pracy.