Mgiełka

Milton, wybitny uczony, filozof, szybko piął się w górę i stał się prawdziwą potęgą. Dorobił się gabinetu i godzin przyjęć oraz biurka z pięcioma telefonami, z których jeden może załatwić wszystko. Sewer, jego dawny kolega z ławy szkolnej i studenckiej, czatuje właśnie przed szacownym gmachem na przyjaciela, chcąc prosić go o protekcję w sprawie koncesji na salon gier automatycznych. Milton odmawia. Po chwili w swym eleganckim gabinecie znajduje na biurku kopertę. Sekretarka serwująca kawę w pięknej porcelanie dopowiada, że w kasie czekają na pana profesora pieniądze za pół roku z góry, a na spakowanie rzeczy osobistych ma pół godziny. Odwołany w tak nagłym trybie ze stanowiska dygnitarz spaceruje ulicami miasta, po raz pierwszy od lat - pieszo. Przygląda się ludziom, spotyka z przyjacielem. Sewer, wytrawny podrywacz, umawia ich z dwiema panienkami z Białegostoku, które szukają swojej życiowej szansy w stolicy. Rzut monetą przesądza o tym, że dziewczyna zwana Finką, Finezyjką, Mgiełką - przypada Miltonowi. Po szampańskiej nocy profesor długo nie może o niej zapomnieć. Przyjaciel radzi mu zadbać o "większą przepustowość", ale zauroczony filozof myśli tylko o tej pięknej, kapryśnej, nieobliczalnej dziewczynie. Mgiełka umawia się z nim na spotkania i nie przychodzi. Pojawia się i znika. Oddaje mu się spontanicznie i namiętnie, a po chwili już jej nie ma, wyjeżdża za miasto w towarzystwie chłopaków "z kapeli". Dojrzały mężczyzna, który dotychczas z rozsądkiem i dystansem odnosił się do wszelkich życiowych doświadczeń, nawet romansu własnej żony, teraz nie umie się odnaleźć w nowej sytuacji. Przemożnej fascynacji towarzyszą głębokie rozterki - czy to jest miłość czy złudzenie, czy powinien rozwieść się, ożenić po raz drugi... Zazdrość o innych mężczyzn idzie w parze z obawami o przyszłość. Miltona prześladuje przerażający obraz wielkich rogów i nie jest pewien, czy kiedykolwiek zdoła przejść nad tym do porządku dziennego.