Minio

Janusz Minkiewicz (1914 - 1981), przede wszystkim poeta, satyryk, autor szopek politycznych i tekstów piosenek, był też legendąpowojennej Polski, jedną z najbardziej charakterystycznych postaci stolicy i "księciem warszawskich nocy". Film przedstawia jego portret, losy i ewolucję - od utalentowanego nastolatka robiącego błyskawiczną karierę, poprzez twórcę oddanego władzy w powojennej Polsce, po człowieka odczuwającego narastający wstręt do reżimu, dystansującego się i odsuwającego od oficjalnego życia. Debiutował jako siedemnastolatek, choć wtedy jeszcze ukrywał się pod pseudonimem H. I. Polit. Stąd też za jego debiut oficjalny uznaje się publikację podpisanego własnym nazwiskiem satyrycznego wiersza "Konfessyja wigilijna Polaka - katolika", który w 1932 roku ukazał się na łamach "Cyrulika Warszawskiego". Pisywał ogromnie popularne wierszyki, tzw. skrętacze języka, a zwłaszcza limeryki, których był pionierem. Nie poprzestawał na poezji i satyrze. Uprawiał również dziennikarstwo. W 1935 roku był korespondentem "Kuriera Porannego" w Londynie, a rok później dla "Kuriera" i "Tygodnia Robotnika" relacjonował przebieg olimpiady w Berlinie. "Nic świętego" - debiutancka książka Minkiewicza, zawierająca swoiste credo młodego satyryka - ukazała się niemalże w przeddzień wybuchu II wojny światowej. W 1939 roku opuścił Warszawę. Wyjechał do Wilna, gdzie w styczniu 1940 roku, w kawiarni "Biały Szal", założył wspólnie z serdecznym przyjacielem Światopełkiem Karpińskim kabaret "Ksantypa". Po wkroczeniu wojsk niemieckich na Litwę powrócił do stolicy. Po wojnie Janusz Minkiewicz początkowo publikował na łamach wydawanego w Lublinie "Stańczyka", potem w Łodzi tworzył z Brzechwą i Zarubą pierwsze szopki polityczne. Następnie współpracował ze "Szpilkami", a zwłaszcza z "Przekrojem", w którym ukazywały się jego głośne "Pigułki". Pisywał również dla dzieci (m.in. "Poemat o Leninie"), współpracował z Teatrem Syrena, czego owocem było m.in. libretto do operetki "Piękna Helena" Offenbacha. Z całym oddaniem uczestniczył w nocnym życiu stolicy. Kiedy dostrzegł istotę reżimu, zdystansował się do tego, co robił wcześniej, jedynym źródłem jego zarobków stały się tłumaczenia amerykańskich musicali. Pisywał też, podobnie jak Jeremi Przybora i Anatol Potemkowski, teksty do radiowego Kabareciku Reklamowego. W ostatnich latach życia sporo czasu spędzał w Nowym Jorku. W filmie - bogato udokumentowanym archiwaliami ze zbiorów córki poety, Antoniego Marianowicza, Biblioteki Narodowej w Warszawie oraz WFDiF - Janusza Minkiewicza wspominają jego bliscy: była żona Jadwiga Gosławska, córka Monika Markowicz oraz wnuczki Klara i Daniela, a także przyjaciele, współpracownicy i znajomi, m.in.: Stefania Grodzieńska, Kazimierz Brandys, Andrzej Łapicki, Elżbieta Czyżewska, Ryszard Matuszewski, Antoni Marianowicz, Andrzej i Magda Dudzińscy oraz Bohdan Tomaszewski.