Miss Montigny

Sandrine ma 21 lat, mieszka z rodzicami w małym, górniczym miasteczku w Belgii, gdzie jednak większość kopalń od lat już nie działa. Matka Sandrine, Anna, pracuje jako sprzątaczka, ojciec, Antonio, od dawna jest bezrobotny. Sandrine, ładna i miła dziewczyna, w ciągu dnia sprzedaje sery w supermarkecie, a popołudniami dorabia w salonie piękności i marzy o otworzeniu własnego zakładu tego typu. Wynajęła już nawet w tym celu zrujnowany lokal, w którym mieścił się poprzednio sklep rzeźniczy. Wraz z koleżanką, Gianną, przyszłą wspólniczką, remontuje go w każdej wolnej chwili. We wszystkich działaniach wspiera ją matka, która uważa, że zmarnowała własne życie, i nie chce, żeby córka powtórzyła ten błąd. Anna wpłaciła więc zaliczkę za lokal, teraz szuka okazyjnie wyposażenia do salonu piękności. Zabiega też bezskutecznie o kredyt na rozkręcenie interesu jedynaczki, ale banki nie lubią ubogich klientów, dysponujących tylko dobrymi chęciami. Mimo to Sandrine nie traci nadziei. Gdy jej chłopak, Paolo, decyduje się wyjechać do Brukseli, żeby tam poszukać pracy, odmawia wyjazdu wraz z nim: chce spróbować swoich sił na miejscu. Kiedy Sandrine i Gianna dowiadują się, że w miasteczku odbędą się wkrótce eliminacje do konkursu na Miss Montigny, postanawiają się zgłosić. Wierzą, że wygrana którejś z nich będzie najlepszą reklamą dla ich salonu: klientki będą przychodziły choćby po to, żeby zobaczyć najpiękniejszą. Nie bez znaczenia jest także nagroda, na jaką może liczyć zwyciężczyni. Sandrine przechodzi pomyślnie eliminacje, dostaje się do finału. Teraz przed nią oraz innymi kandydatkami trzy miesiące przygotowań: nauka właściwego chodzenia, uśmiechania się do publiczności, śpiewania, układów choreograficznych. Anna, przejęta znacznie bardziej niż córka sprawą konkursu, pomaga jej jak może; ćwiczy z nią, szykuje stroje, zabiega o przychylność publiczności i jury. Nawet nie dopuszcza do siebie myśli, że ktoś inny niż Sandrine mógłby zdobyć tytuł Miss. Nieoczekiwanie jednak wydarzenia zaczynają iść w złym kierunku.