MIEJSCE 9: "(Nie)znajomi" (reż. Tadeusz Śliwa)

Tadeusz Śliwa debiutuje "(Nie)znajomymi" w pełnym metrażu, aczkolwiek trudno nazwać go prawdziwym debiutantem; w końcu to człowiek stojący za sukcesem "Ucha Prezesa". Widać, że Śliwa doskonale rozumie jak film powinien działać na widza. Precyzyjnie prowadzi aktorów przez zaadaptowany przez siebie scenariusz. Ta kontrola nad całością przekłada się na ekran. Zresztą obserwujemy aktorską śmietankę. Cała obsada prezentuje wysoki poziom, ale to co wyczyniają Łukasz Simlat i Maja Ostaszewska to istne mistrzostwo. Simlat po raz kolejny udowadnia swój komediowy potencjał, natomiast Ostaszewska zachwyca jako "zamknięta w klatce" matka Polka. Konfrontacja tej dwójki będzie prawdziwą wojną, pełną strzałów, eksplozji oraz łez.

"(Nie)znajomi" zachwycają i bawią od pierwszych minut. Salwy śmiechu są gwarantowane, ale w pewnym momencie uświadamiamy sobie jak smutny i prawdziwy jest to obraz. Tadeusz Śliwa dał nam film-lustro, w którym możemy się przejrzeć. I tylko od nas zależy, czy wyciągniemy wnioski i przestaniemy się oszukiwać. Bohaterowie "(Nie)znajomych" są dokładnie w takim samym położeniu.

fot. Jarosław Sosiński / materiały prasowe dystrybutora Mówi Serwis Dystrybucja

MIEJSCE 8: "Mowa ptaków" (reż. Xawery Żuławski)

"Mowa ptaków" to szalone i bezczelne kino. Ten film będzie kiedyś kultowy. Pozornie krytyczne spojrzenie na Polskę jest wizją naszego kraju w krzywym zwierciadle oraz krzykiem artysty, dla którego nie ma już przestrzeni. Ale przede wszystkim "Mowa ptaków" to polemika Xawerego Żuławskiego z Andrzejem Żuławskim i list pożegnalny dla ojca. Ekshibicjonistyczne i zarazem oczyszczające zaproszenie do swojego życia. Jest tutaj miłość, fascynacja, ale też głośny i wyraźny komunikat: zawsze będę synem Andrzeja Żuławskiego. Nawet jeżeli na ekranie rządzi chaos, to pod jego grubą warstwą widać ludzką i reżyserską dojrzałość.

Sebastian Fabijański przyznał, że praca nad "Mową ptaków" zbiegła się z najgorszym okresem w jego życiu, co tylko potwierdza regułę, iż artysta jest najskuteczniejszy wtedy, gdy cierpi. Fabijański na ekran przelewa całą swoją złość, ból i gniew. Krzyczy, niszczy, szarżuje, a przy okazji tworzy najlepszą kreację w swojej karierze. Mocną, szaloną, niezwykle nerwową, lecz doskonale wpisującą się w klimat oraz atmosferę historii Żuławskich. Więcej, bez Sebastiana Fabijańskiego "Mowy ptaków" by zwyczajnie nie było.

fot. materiały prasowe dystrybutora Velvet Spoon

MIEJSCE 3: "Supernova" (reż. Bartosz Kruhlik)

Bartosz Kruhlik pewną ręką prowadzi tę opowieść oraz aktorów. Doskonale widać, że wie o czym i jak chce mówić. Dzięki temu "Supernova" z minuty na minutę trzyma w jeszcze większym napięciu i sprawia, że widz wbija się w fotel, ciekawy dalszego rozwoju wydarzeń. A dzieje się wiele. Emocje bohaterów są wyczuwalne do tego stopnia, że miałem wrażenie, iż razem z nimi odczuwam gniew, strach czy bezradność. Każda z postaci jest tutaj kompletnie inna i kieruje się swoją motywacją. Nie ma miejsca na banalne charaktery, a to, co początkowo mogło wydawać się prostym i przewidywalnym rozwiązaniem scenariuszowym, w finale zyskuje zupełnie inną wymowę.

"Supernova" to jeden z najlepszych polskich debiutów tego roku i film na który od początku do końca był pomysł. To tylko dowód na to, że dobry film najpierw musi narodzić się na papierze, aby później jeszcze lepiej prezentować się na ekranie. Małe i skromne dzieło, które jest najeżone emocjami i pozbawione fałszu. Kawał dobrej roboty i produkcja, która zostanie ze mną na długo. Mocne i wstrząsające kino.

fot. Celestyna Krol, Studio Munka-SFP